şimdi çocuğumu ve karımı ya da kocamı planlıyorum ey tanrım!

‘fare tekerleğinde’ gibiyiz biliyorsunuz değil mi?
gündelik hayatta bir çekirdeği bile doldurmayan telaşlarımız var.  
sürekli bizi bir sonuca ulaştıracak şeyin peşinde gibiyiz
ufukta bir son hiç olmuyor.
biri bitiyor sonra bir başkası geliyor arkasından  
çok isteyip de ulaşılan sahip olduğumuz an itibariyle eskiyor ve
gözlerimiz yeni olan ne varsa oraya çeviriyoruz

dolu dolu yaşanacak 'an'ı, hiç yaşanmayacak olana erteliyor
sanki bir şeyler pır pır uçup gidecek gibi "titrek" bakıyoruz hayata
buna da ‘kaygı’ diyorlar.
geleceğin 'bilinmezini' satın almak için yaşanan 'an'dan vazgeçmek işte.
zamane hastalığı.
hayır hayır (!) derdim ‘kaygı’ anlatmak değil
diyeceğim başka;

kurguladığımız hayatın yükü sadece kendimize ait olsa tutacak bir yer bulurdum.
ama öyle değil be dost.
kaygılarımız sadece bizi dipsiz kör kuyulara çekmiyor.
hemen yanı başımızda kim varsa 'can' olarak
onu da sürüklüyor kendimizle birlikte.

uzakta olana kırmak, güç yetirmek cesaret istiyor.
dışarıda olanın hayatına karşı mesafeli duruyoruz, sonuçta yabancı işte
oysa sevdiğimiz insanları
yani bizden bir parçayı çok 'kolay' görüyoruz.  
üzerinde “tanrıcılık!” oynadığımız 'kişilikler' olarak görme hakkını kendimizde buluyor
kendi telaşlarımıza, korkularımıza, kaygılarımıza ortak ediyoruz.
çocuklar…
çocuklarımız!

bizden bir parça olanı bizim zannetmek,
'mal' gibi sanki. dilediğince kullanacağınız,
üzerinde tasarruf yapacağınız 'şeyler' oluveriyor birden.
'şey’ olmak var ya! evet ‘şey’ işte
'sahibi' olduğumuz zannı öylesine hoyrat yapıyor ki insanı
hem de en sevgiliye karşı.

ebeveynleri olmayı,
onların hayatında bizi söz sahibi yapma yetkisini veriyor diye  
biz o yetkiyi kendi kaygılarımıza boğarak harcıyoruz (!)
çünkü onları sahibi olduğumuz bir ‘nesne’ gibi tarif ediyor öyle bakıyoruz.

muhammed şehid’in demesiyle;
"biz iyi anneler ve iyi babalar ve iyi ebeveynler
o tüm tanrısal sezgilerle kurarız geleceği.
tiksinç bir tuzak kurmak için tanrıya karşı karşıya geliriz.
şimdi çocuğumu ve karımı ya da kocamı planlıyorum ey tanrım!
biraz sevgi ve yoktan sezgilerim yeterli."
…

sonra,
acısı çok, iyileşmesi zor kalıcı yaralar açıyoruz
küçücük bedenlerine, ruhlarına...

derler ki;
‘bir kuş kanadı kırıldı diye ölmez.
ama kanadı kırıldı diye kahrından ölür.’

kendi hikayesini yaşamak için hiç bir zaman uçamayacak
ellerimizle kanatlarını kırdığımız (!) çocuklar yetiştiriyoruz.
böylesi bir 'acıya' ne desem, nasıl tarif etsem bilmiyorum ki?

bencillik dediğimiz, 'kişinin istediği gibi yaşaması değil,
bencillik, başkalarından sizin istediğiniz gibi yaşamalarını istemektir'
çocuklarımız olunca bu bencillik olmuyormuş!
ah ki ah!
ve bizler çocuklarımıza kendi korkularımızı, kaygılarımızı,
bire bir taşınmaz yük olarak aktarırken zayıf omuzlarına
bencilliğin dik alasını yapıyoruz.
adını da ‘sevgi’ koyunca örtüyoruz örtülecek ne varsa işte.
bildiniz siz.

bazı büyük ebeveynlerin torunlarına olan düşkünlüğü
sakın(!) çocuklarından esirgediği 'şeyler' nedeniyle duyulan 'vicdan' olmasın?
ben bilmem!

şu kadarını söyleyeyim gerisi malum zaten;
kabuk olana dikkat kesiliyoruz. kabuk!
çocuklar cilalı gösterişli olan ne varsa ileride üzerlerinde taşısınlar diye
bir ömrü çalacak hedefler koyuyor ve uğraşlardan edindiriyoruz.
prestij mi diyorlardı!
tam da o işte.
prestijli bir işi, görüntüsü, alıcısı olan ne varsa taşısın üzerinde, saçsın ortalığa diye koşturuyor ve
haşa! Allah'ı da işimize ortak(!) edecek dualara katıyoruz.
‘yarabbi 6'lı ganyanda atım kazansın’ diyen
'şaşkın adam' misali

bakmayın öyle(!)
kandırmayalım birbirimizi, bizim telaşımıza bakıp
neyin hayati önemli olduğunu çocuklar hissederler.
araya sıkıştırılan din, ahlak, insanlık, adamlık(!) falan
neyse onlar işte
inanın garnitür mesafesinde kalıyor çocukların gözlerinde...

'eğitim' adına verilene bakar mısınız?
soru bankalarındaki istatistik başarısı her şey olmuş…
kaldırın başlarınızı. lütfen, tam da gözlerinin içine bakın çocuklarınızın
yaralı bir kuş misali hepsi…
kendi kaygılarımızı üzerlerine boca ettiğimiz çocuklar boğuluyor.
ve yardım isteyen çocuklara kolunu burkarak!
hala 'disiplin ve terbiye' diye tutturmaktan bahsediyorum, tam bir rahatsızlık!

mazeretler hazır biliyorum;
'şimdi sıksın dişini ileride rahata erer.'
vah ki vah!
ileride rahata erecek iç dünyasında
bir 'duygu'
bir ‘kalp’ bulursa eğer  
etsinler bakalım.

ökkeş dilinin ucuyla!

anlamadım!
‘prestij’ mi dediniz?

dedi ve sustu…

paylaşmaya değer gördüğünüz yazılarımın dilediği kısmı dahil dostlarınıza ikrama açıktır.
bir gönle daha temas etmek iyidir. valla!