Susabilsek belki de anlayabileceÄŸiz!

Bu işi de estetikçiler mi yapıyor bilmiyorum ama birçokları dilinin kemiğini aldırmış gibi konuşuyor bugünlerde. İyi bilmediği meselelerde sükutu seçen temkin ehli pek fazla kimse kalmadı. Bir meseleyi iyi bilmediğini bilen de azaldı iyice. Dolayısıyla araba yüküyle konuşulan ortamlarda incir çekirdekleri hiç olmadığı kadar boş kalıyor. Yüzlerce söz söyleme sırası alan var, eveleme gevelemeden, bin kere söylenmiş tekerlemeden, cehaleti açık eden gevezelikten başka söylenen pek bir şey yok. Sadra şifa bir şey çıkmayınca bu laf kalabalığı koca bir gürültüye dönüşüyor ve her yeri işgal ederek ömrümüzü tüketiyor.

“Bir ÅŸey olup herkes bir an sustuÄŸunda her ÅŸey daha anlamlı geliyor son zamanlarda bana” dedi yanındakine. “Öyle vallahi!” dedi yanındaki, “keÅŸke birileri yılda en azından bir günü ‘Susma Günü’ filan ilan etse de azıcık kendimizi duyabilsek!”

Ä°van Gonçarov meÅŸhur ‘Oblomov’unda sayıları gittikçe artan bir insan tipi hakkında tespitlerde bulunuyor: “Her duydukları üzerinde inceden inceye fikir yürütürler, ama aslında hiçbir ÅŸeyle de candan ilgilendikleri yoktur. Ha böyle konuÅŸmuÅŸlar, ha uyumuÅŸlar, hepsi bir. KonuÅŸtukları ÅŸeyler kiralanmış elbiseler gibi, kendi malları deÄŸildir. Yapacak iÅŸleri olmadığı için güçlerini öteye beriye harcarlar. Her ÅŸeye sarılan ilgileri, ruhlarının boÅŸluÄŸunu ve sevgi yoksulluklarını kapayan bir örtüdür. Ama orta halli bir yol seçmek ve orada derin bir iz bırakarak yürümek iÅŸlerine gelmez; çünkü böylesi can sıkar, göze çarpmaz; çok ÅŸey bilmek o zaman iÅŸe yaramaz, gösteriÅŸe yer kalmaz”