insanağacı

her ağaç seyre değer. her ağaç muhteşem bir eserdir. ağaçlar sadece ve meyve vermezler. duruşları, konumları; birbirlerine benzerlik ve farklılıklarıyla her ağaç, okunmayı bekleyen, bir kitap gibidir. her ağaç, bir başka ağaca benzemeyen, meyvesi ile ilahi kaynaklı bilgidir, işarettir.

insan, gözüyle görsün, eliyle tutsun, damağıyla tüm azalarına okutsun ve bir yoruma ulaşsın diye, mevsimler boyu çalışır ağaçlar.

bir ağacın dalına, kendi meyvesi yerine daha kıymetli bir şey bağlayamazsınız. her ağaç, sadece kendi meyvesini besler; yaşatır, ikram eder, ikramla da sınar bizi.

oluşturduğu lezzetinin sahibine ne diyoruz diye; sessizliğe bürünür, dinler bizi.

aÄŸaç cinsleri ve hele sayıları saymakla bitmez. elma aÄŸacı, armut aÄŸacı, incir aÄŸacı, zeytin aÄŸacı… bu aÄŸaçların ve diÄŸerlerinin çirkini yoktur. çünkü Allah’ın yaratılışında bir noksanlık yoktur.

ya “daraÄŸacı!?”

iÅŸte insanın aÄŸacı. kuru, meyvesi ceset olan aÄŸaç. “büyük bir buluÅŸ” olarak, insan, daraÄŸacını icat etti. kuru, ruhsuz, yapraksız. toprakla iliÅŸkisini kesmiÅŸ, bulutlarla selamlaÅŸmayan; “insanaÄŸacı”

bu buluşla değişti her şey. yetiştirmeye, yerini üretime bırakır. ağaçların dallarında meyve sallanır, insan ağacında ceset!

biri insanın boğazından geçen, çeşitli tatlı lezzetler sunarken; diğeri, her boğaza, aynı şekilde geçen yağlı urgan sunar.

herhangi bir ağaç, iple dalını asılanı kabul etmez; buna rıza göstermez. o üretir; yok etmeye yanaşmaz. sadece tanrılığa soyunmuş insanın ağacı buna ses çıkarmaz.

insan ne kadar zavallılaşır, bir ağaca bakıp da bir şey hissetmediği zaman.

o zaman insan, ağacı icat etmeye yeltenir ve kaybeder.