Tutmaya DeÄŸecek Bir Dilek

Uzun düzlüklerde upuzun ilerleyen bir yol… Sonbaharı itinayla üstüne takıp takıştıran sarı kızıl bir aÄŸaçla yolu kesiÅŸtiÄŸinde, kıvrılıp onu huzursuz etmeden geçiverdi yanından. KeÅŸke olabilseydik biz de böyle! Nefesimizi kesen bir güzellikle karşılaÅŸtığımızda!

Herkes pürtelaş hareket halindeydi. Aralarından biri duruverdi aniden. Ve derin bir nefes aldı. Hayat yeryüzünün her köşesinden aktı bir anda, doluverdi o tek bir nefesin içine. Bölündü hayatsızlık!

Gözümüzün önünde oldukları halde göremediğimiz şeylerde birikiyor belki de bizim asıl mağlubiyetlerimiz!

Rilke’nin ‘Malte Laurids Brigge’nin Notları’ kitabından ara ara alıntılamaktan kendimi alamadığım birkaç satır: “Ah Malte, geçip gidiyoruz ve bana öyle geliyor ki herkes geçip giderken pek bir dalgın, meÅŸgul ve dikkatsiz; gidiÅŸimizin farkında deÄŸiller bile… Sanki bir yıldız kayıyor da kimse görmüyor ve kimse dilek tutmuyor. Asla bir ÅŸeyler dilemeyi bırakma Malte. Ä°nsan dilemekten vazgeçmemeli. Sanırım gerçekleÅŸme yoktur da, uzun süren, bütün bir ömür süren dilekler vardır; öyle ki onların gerçekleÅŸmesini zaten bekleyemez insan…”

Uzun zamandır tutmaya değecek bir dilek arıyordu içinde; bir gün belki de aniden gökyüzü suskunlaşır, bir yıldız sessizce kayar diye!

“Nerelerdeydin, seni uzun süredir görmedim buralarda” diye sordu biri yolda karşılaÅŸtıklarında. Alelade bir cevap vermeden önce “Buralardayken de pek görmüyordun zaten!” diye geçirdi içinden diÄŸeri.

Arada bazı mevsimleri atlamışım hissi var içimde son zamanlarda. Bazı günleri hiç farketmemiÅŸim gibi… Bazı insanlara hiç yolum düşmemiÅŸ gibi… Kahramanı olduÄŸum kimi hikâyelerin içinden hiç geçmemiÅŸim gibi… Söylemeyi kurduÄŸum ÅŸeylerden birkaçını bir köşede unutmuÅŸum gibi… Bazı ÅŸeyleri yaÅŸamadan geçmiÅŸim de geri dönüp yaÅŸamaya yol bulamamışım gibi… Bazı ÅŸeyleri tamamen yanlış anlamışım gibi… Bazı günler aradan kayıp gitmiÅŸ ve ben kendimle hiç karşılaÅŸmamışım gibi hissediyorum son zamanlarda… Sanki yolum kendime hiç düşmemiÅŸ gibi…

Navigasyon “Nereye gideceksiniz?” diye sorduÄŸunda “Kendime!” diye cevap veren sevgili insanlar, siz aslında ÅŸu kalabalıklar içinde belki de yolunu en az kaybedenlersiniz!

Dönüp öfkeyle, “Bırak artık peÅŸimi, beni daha ne kadar izleyeceksin?” diye bağırdı adam. Hiç sesini çıkarmadan, mahzun bir halde geri dönüp uzaklaÅŸtı adamdan gölgesi.

Ömrünün ilk yarısında çok uzun bir süre yürüyecek çok yolu olduÄŸuna inanıyor insan. Ä°kinci yarısında ne oluyorsa oluyor, gidecek bir yeri olmadığı duygusu hakim oluyor bütün benliÄŸine. Gidecek yeri olmayanlar, bir pencerenin arkasında, gidip eriÅŸemedikleri her ÅŸeyin kendilerine gelmesini beklemeye baÅŸlıyor. Geriye kalan bütün günleri boyunca…

“İçimizde hiç kimse bilmiyor; ne kadar vakti kaldığını/ Hasat zamanı geçti, yaz artık bitmek üzere/ Ve bir kurtuluÅŸ bulamadık./ Güvercinler gibi baÄŸrışıyoruz adalet için/ Ama kimse duymuyor bizi./ Ve karanlıkta, ışığı bekliyoruz./ Ey sen, sevginin gücüyle taÅŸan nehir/ Bize doÄŸru gel/ Bize doÄŸru gel” diyor ‘Güvercinin Ruhu’ ÅŸiirinde FüruÄŸ Ferruhzad.

…

Gazze’yi, Filistin’i unutmuyoruz deÄŸil mi?

https://www.yenisafak.com/yazarlar/gokhan-ozcan/tutmaya-degecek-bir-dilek-4657469?utm_source=twitter&utm_medium=social&utm_campaign