Kim korkar muhalefetten?

Muhalefetten niçin korkarız?

Bir; Kendimize güvenemediğimizden.

İki; Fikirlerimizden emin olamadığımız için.

Üç; Korkmak işimize geldiğinden dolayı.

Dört; Savunacak bir şeyimiz kalmayacağından endişe duyduğumuz için.

Sorduğum sorunun cevabı belki bu dört şık, belki sadece biri ya da ikisi. Sebep ne olursa olsun sonuç değişmiyor: Birinin bizi ya da gidişatımızı eleştirmesi işimize gelmiyor.

Ä°yi de bizim ‘iÅŸimiz ne ola ki?’

Her konuda isabetli olduğumuzu millete inandırmak gibi bir işimiz var sanki.

Gece gündüz bu işte çalışıyoruz.

Hele bir eleştiri yapa gör birilerini, teker teker gelmezler, bir orduyu da peşine takarak gelirler.

Küfür, sövgü, hakaret gırla gider.

Gemi azıya alırlar.

Muhalefet eden adamı ‘huysuz’ ve ‘uyumsuz’ bilmekte üstümüze yoktur. Ä°tiraz edeni sorunlu insan görmek gibi süregelen bir alışkanlığımız var.

Muhalefet olmasaydı tevhit mücadelesi olmazdı. Muhalefet olmasaydı Mekke’de kalınırdı, Medine’ye göçülmezdi.

Olup biten sineye çekilirdi.

Düşünülmekle kalınırdı, taşınılmazdı. Fikirlerimiz ve düşüncelerimiz taşınmaz mal gibi olurdu.

‘Karşı çıkmak’ karşıda olmak ya da karşıdan bakmak deÄŸildir. Yanında durup göremediÄŸini göstermektir muhalefet.

Ne de olsa göz kendini göremez.

Göze kendini göstermeye giderken gözünden olmayı göze almaya muhalefet denir.

Bu tanımın ders kitaplarında bir karşılığı yoktur.

Sıkı sıkıya sarıldığı yanlışını vatanı bilen, orada doğduğunu ve ondan doğduğunu sanan kişilere yanlışını hatırlatıp doğruyu söylediğinizde beyinleri gıdıklanıp karıncalanıverir. Oysa ne güzel yanlışınızla sarmaş dolaş yaşıyorsunuzdur.

Hatalarınızla tatlı rüyalara dalmışsınızdır.

Biri kalkıp size ‘bu deÄŸil, o!’ diyor.

Olacak ÅŸey deÄŸil(!)

Hoşunuza gitmeyen şeydir muhalefet. Hoşunuz kendinden olmayanı kendine davet etmez, davetsiz geleni de kapısından kovar çünkü.

Aklınız ve vicdanınız hayatınızın tüm masraflarını karşılayamadığı için, hoşunuza havale etmişsiniz bütün geleceğinizi. O ne derse odur.

Ah kendini deÄŸiÅŸtirmek ve de ah kendini geliÅŸtirmek sen ne zor ÅŸeymiÅŸsin öyle. Bir ömür bir adamı bir durakta yaÄŸmur yağış soÄŸukta bekletirsin de ona ömrünün hiçbir safhasında ‘otobüs gelecek’ sevinci yaÅŸatmazsın! Ne otobüs kalmıştır aklında ne de ‘gelecek’ umudu. Åžimdi yoldan birisi bu durumu görüp de dese ki: ‘BoÅŸuna bekliyorsun buradan otobüs geçmez hemÅŸerim!’ Başına gelecekleri düşünmek bile istemiyorum. N’olur siz de başınıza gelecekleri düşünmek istemeyin.

SANAT YA HU!

Ä°smail ErdoÄŸan’ın ilk kitabı. Sanata dair birikim ve duyarlığını denemeye tahvil etmesi, denemenin denenmeye en müsait alan olmasıyla ilgili olsa gerektir. Bu, bundan sonrası gelecek demektir aynı zamanda. Altı bölümden oluÅŸan kitapta sanat bütün meseleleriyle ve cepheleriyle ele alınıyor. Sanatla ilgili ayrıntıları kuramlar içerisinde kaybolmadan konuÅŸma dilinin sadelik ve sıcaklığı içerisinde iÅŸliyor Ä°smail ErdoÄŸan.

‘Çığlık Çığlığa Sanat’ üzerine yazarken ÅŸu cümleye dikkat: ‘Afili bir giriÅŸ yaparak diyeyim ki sanat, göklerle iletiÅŸim kurmaktır.’ Ä°yi bir deneme yazarı olmak için yüksek hissiyat, iyi bir gözlemcilik ve aynı zamanda okumada çeÅŸitlilik gelir.

Ä°smail ErdoÄŸan sanat ve din iliÅŸkisini bu yetkinliÄŸi ile çözmeyi baÅŸarabilmiÅŸ bir yazar. Sanat’ın tanımı, sanat-zanaat farkı, tevhidi baÄŸlamda sanat, felsefe sanat iliÅŸkisi, sanat eÄŸitimi, pornografi ve sanat, evrensel sanat, ifsat ve de ıslah edici yönüyle sanat, sanatta içe dönüklük, resim ve günah iliÅŸkisi, sanat-ahlak iliÅŸkisi, mesenlik, sanat ve emek, sanat ve propaganda, modern sanat ve çıkmaz, yeni bir sanat dili, sanatkâr kimdir, dâhilik ve delilik arasında sanat…

Denemeyle makale bütünlüğüne ulaÅŸabilmek ustalık gerektiren bir ÅŸeydir. Ä°smail ErdoÄŸan’ın bunu baÅŸardığını rahatlıkla söyleyebiliriz. Didaktik unsurları denemenin samimi ve informel atmosferini hiç bozmadan yazıya yedirebilmek böyle bir ÅŸey olsa gerektir. Okunur bu kitap sevgili okur! Hiç durma lütfen oku, sanat ya hu!

(İsmail Erdoğan-Sanat Ya Hu-Şule Yayınları-Kasım 2017)