Müzikten korkmayın o kimseye bir şey yapmaz

İslam bir düstur ve neşve olması gerekirken neden bir tür tartışmalar manzumesine dönüşmüştür, bunu hiç düşündünüz mü?

Bir ÅŸey üzerinde sürekli tartışma varsa o ÅŸey “tartışmalı” hale gelir ve vuzuh sorunu ile malul sayılır.

Söz konusu olan Ä°slami umdeler olduÄŸuna göre bu umdeler üzerinde sürekli gürültü çıkarmak Ä°slam’ı yaÅŸanılır bir din olmaktan uzaklaÅŸtırmak demektir.

Hayatı tartıştığınızda yaşamaktan bir şey anlayamazsınız. Hayatı inkâr ettiğinizde bütün dini ve ahlaki ilkeleri yok saymış olursunuz. Zira hayatın kanı çekilince dinin hayatiyeti sona erer ve din de ahlak da müzelik olur.

Sözgelimi bir Müslüman olarak müzik ile sorununuz varsa hayat ile ve dini yaşantınızı bina ettiğiniz fıtrat ile sorununuz olduğu anlaşılır.

Müziksiz bir Ä°slam’ı savunanların cennet tasavvurlarını çok merak ediyorum. Ritim ve ahenk duygusundan yoksun bir insanın ne dünyaya ne de ahrete dair ciddi bir iddiası, görülmüş bir rüyası ve de kurulmuÅŸ bir hayali olamaz.

Evet, üzerine basa basa söylüyorum, bugün İslam başlığı altında her meselenin tartışılması sanatsızlığımızın, şiirsizliğimizin, musiki ve mimari noktasındaki sefaletimizin dışa vurumudur.

Musikisiz, şiirsiz ve edebiyatsız değerler eğitimi eti pişirmeden yedirmek gibidir.

Dinin özümsenmesi ancak onun hayata geçirilmiş örnek modelleriyle mümkündür.

Eğer müzik dinen sakıncalı ise müziğin doldurduğu boşluğu ne ile doldurmayı düşünüyorsunuz?

Bu boşluğu dolduramayacaksınız hiçbir zaman.

Çünkü o hayata eklentili, hayata ait bir parçadır.

Bu yüzden evrenin bütününde kulağı ona yabancılaşmamış olanlar için bir melodi, bir ahenk ve ritim hâkimdir.

“Sesini ölçülü tut, en çirkin ses eÅŸeÄŸin sesi (anırışı)dir.” (Lokman Suresi -19) ayeti aynı zamanda sözün de bir sesi (müzikalitesi) olduÄŸuna dair dolaylı bir vurgudur.

Müziğin coşkusunu tatmayanlar tartışmaların kaygan zemininde debelenip dururlar.

HUBER KÖŞKÜNDE SANATÇI İFTARI

Birlikte izliyoruz haberleri. Yanımdaki ÅŸair arkadaşın huyunu bildiÄŸim için yorum yapmamaya çalışıyorum mümkün mertebe. 

CumhurbaÅŸkanı’nın Huber Köşkü’nde sanatçılara verdiÄŸi iftardan kesitler geliyor ekrana.

Åžair arkadaÅŸ bu kalabalık içerisinde sanki ÅŸiirinden bir kelimeyi kaybetmiÅŸ gibi kendini arıyor. Sonunda dayanamayıp her zamanki refleksini gösteriyor: ‘Ben niye yokum’.

Onun bu alışıldık tepkisi karşısında takılmadan edemiyorum. ‘Bak belki de oradasındır’ diyorum.

Ä°lginçtir, gerçekten de bakıyor ÅŸair arkadaÅŸ. Parmağı ile Bülent Ersoy’un yanındaki kiÅŸiyi gösterip: ‘Yo, o ben deÄŸilim’ diye çıkışıyor.

‘Dikkatli bak belki de o’sundur’ diye takılıyorum.

Bu sefer ekrana değil, dik dik yüzüme doğru bakıyor.

‘Ah ÅŸair’ diyorum içimden ‘senin ne iÅŸin var muktedir mükellef sofralarda?’

Åžair arkadaÅŸ sanki içimden geçeni duymuÅŸ gibi ‘Ben oy verdim, destekleyen benim, benim sayemde ama…’ diye söyleniyor, bölük pörçük kelimelerle.

Bir türlü ekrandan ayıramadığı bakışlarını dağıtmak için “haydi git ÅŸiirini yaz, galiba senin ÅŸiirin geldi” diyorum.

Yaka cebinden promosyon ürünü tükenmez kalemini çıkarıp önündeki kağıda ÅŸu cümleleri yazıyor: “Ne zaman savaÅŸ olsa ben çaÄŸrılıyorum/ Ne vakit hurma tiridi ziyafeti verilse Amr çaÄŸrılıyor.”