Sosyal Medya

Makale

Kim müttefik?

tarihinde yayınlandı.

Öyle anlaşılıyor ki ülke olarak kendi acımızı kendimiz dindireceğiz. Hiç kimseden bize fayda yok. Zaten fayda beklemek de beyhude bir çaba. İslam coğrafyasında akan kanlar Batı dünyasının umurunda değil. Kendi çıkarları sözkonusu olmadıkça yerlerinden bile kıpırdamıyorlar.

Ülkemizde şahit olduğumuz hadiselerse artık tahammül sınırlarını aşma boyutuna doğru adım adım ilerliyor. Herkes dikkat etmeli, kayıtsızlık, umursamazlık, ufukta bekleyen bir sosyal patlamanın ürkütücü sessizliğine bile delalet edebilir.

Öte yandan İslam uygarlığının merkezi topraklarını kuşatan ve ülkemizi de içine çekmeye çalışan şiddet ortamından kurtulmanın kısa vadede bir çözümü, maalesef çok zor. Kimsenin elinde olan-biteni tersine çevirebilecek bir sihirli güç bulunmuyor. Ekilen kin ve nefret tohumlarıysa bir süre daha meyvelerini verecek gibi görünüyor. Durum budur.

Peki pes mi edeceğiz bu durumda? Bu ülkenin insanları olarak yaşadığımız vahim hadiseler karşısında kayıtsız mı kalacağız? Elbette hayır! İnsanlık tarihi boyunca, hiçbir millet, kendi kaderini etkileyen badirelere gönül gönüle vermeden göğüs gerebilmiş değil. Bin yıllık tarihimiz boyunca nice badireleri biz el ele vererek atlatmadık mı?

Allah'ın izniyle bu badireyi de atlatırız ama bunu yapabilmek için önce kendi evimizin içine 'düzen' ve 'güven'i taşımak zorundayız. Birbirimizden başka dayanacak kimsemiz yok. Düşman ziyadesiyle kahpe, müttefik dediklerimiz müttefik gibi davranmıyorlar. Kimin dost, kimin düşman olduğu, başımıza bir iş gelmeden anlaşılmıyor. O halde, tek çıkış yolumuz, yine kendimiz.

Suriye meselesinde zamanı sadece birkaç yıl geriye doğru çevirdiğimizde müttefik dediklerimizin ne kadar sahte, ne kadar iki yüzlü davrandıklarını görebiliyoruz. Amerika'nın Suriye ve Irak politikasındaki 'tutarsızlık' diye gördüğümüz zikzakları, belki de öyle olması gerektiği içindir. Belki de görmek istedikleri manzara tam da buydu. Belki de daha uzun yıllar bölgenin kanamalı halde kalmasını istiyorlar.

Birinci Dünya Savaşı 4 yıl, Ä°kinci Dünya Savaşı 6 yıl sürdü. Ä°ran-Irak Savaşı'ysa 8 yıl kadar sürdü. BaÅŸta ABD olmak üzere Batılı büyük devletler ve Ä°srail, Ä°ran-Irak Savaşının olabildiÄŸince uzun sürmesi için ellerinden geleni yaptılar. “Bir taraf kaybetmesin-öbür taraf da kazanmasın” dengesi içinde iki ülkenin de güçten düşüp zayıflamasını beklediler. Savaşın sonuçlarına baktığımızda, istediklerini elde ettiler. Irak diye bir ülke kalmadı ortada, fiilen üçe bölündü. Ä°ran on yıllarca ambargo altında kaldı, ülke kaynakları heba edildi.

Kimse sanmasın ki Amerika bölgeye dair resmin bütününü görmüyor. Şüphe yok ki bizden çok daha iyi görüyor. Ama gördüğü resim, kendi politik gerçekliÄŸiyle, kendi politik hedefleriyle ilgili daha çok. Bizim gördüğümüz resimle, bizim gerçekliÄŸimizle, bölgenin gerçekliÄŸiyle alakası yok bu resmin. Amerika'nın bölgeye dair tahayyül ettiÄŸi büyük resmi bilmek gerekiyor önce. O büyük resimde Türkiye'ye ne rol biçiliyor, onu bilmek lazım. Bize 'gösterileni' deÄŸil, 'gösterilmeyeni' kastediyorum. “Oyun”un ne olduÄŸunu bilmezsek, doÄŸru hamlenin ne olduÄŸunu nasıl bileceÄŸiz.

Åžimdiye kadar bir o yana baktık, bir bu yana. Ãœlkemize bir rota bulmaya çalıştık. “Avrupa BirliÄŸi” dedik, “Åžangay BeÅŸlisi” dedik, ÅŸunu dedik, bunu dedik. Sonunda kendi gerçekliÄŸimizle baÅŸ baÅŸa kaldık. Tabir yerindeyse, duvara çarptık. Azerbaycan'da “Ä°ki tarafa bakan ÅŸaşı kalır” diye güzel bir söz vardır. Artık kendi gerçekliÄŸimizle hareket etmekten gayri çıkış yolumuz olmadığını anlamamız lazım.

Henüz yorum yapılmamış.

* İşaretli tüm alanları doldurunuz.