Bir demeç tiyatro

Lafı hiç eÄŸip bükmeye gerek yok: Fenerbahçe kafilesine yapılan fanatizmle-sporla filan açıklanamaz, net bir terörist saldırı bu. Türk futbolunun “Heysel”i yaÅŸandı Cumartesi gecesi... 1985’te Heysel faciasında 38 masum hayatını kaybetmiÅŸti, tek fark burada canına kastedilen 41 kiÅŸinin ÅŸans eseri kurtulmuÅŸ olması.

Üstelik bence ortada net bir samimiyetsizlik var: EÄŸer yüzüne kurÅŸun isabet eden kiÅŸi ÅŸoför Ufuk Kıran deÄŸil, Fenerbahçeli futbolcu Mehmet Topal olsa, Moussa Sow olsa böyle mi davranacaktı yetkililer? Aceleyle hareket etmeyelim, hiçbir ÅŸey olmamış gibi maç oynatmayı sürdürelim, saldırının organize mi yoksa bireysel mi olduÄŸuna bakıp karar verelim mi diyeceklerdi? KurÅŸuna maruz kalan masumun saÄŸ önde deÄŸil sol önde oturan kiÅŸi olmasının bir tavır deÄŸiÅŸikliÄŸine yol açması, insani bir davranış mı sizce?

Maalesef ülke sporunda yaÅŸanan her olayda olduÄŸu gibi bunda da geçiÅŸtirme politikası izliyoruz hep birlikte. Birtakım siyasetçiler çıkıyor, “Bu saldırıyı Trabzonlular yapmaz” diyor. Kim yapar peki? Hangi vilayetliler yapar onu söyleyin, onu da bilelim öyleyse! Terörün milliyeti-dini, ÅŸehri-ırkı olur mu Allah aÅŸkına? Bu saldırıyı Ankaralı bir terörist yapsa sadece Ankaralılar, Diyarbakırlı bir terörist yapsa sadece Diyarbakırlılar, Trabzonlu bir terörist yapsa  sadece Trabzonlular mı utanacak ÅŸimdi? Yoksa hep birlikte utanacağımız bir milli felaket mi bu? Böyle sığ bir yaklaşım olur mu bir terör saldırısına? Net bir ayrımcılık deÄŸil mi bu?

Pompalı tüfekle, profesyonel bir organizasyonla, 41 kiÅŸinin canına kastediliyor, öbür gün hiçbir ÅŸey olmamışçasına futbol oynanmaya devam ediliyor. Pazartesi oluyor, liglerin bir hafta tehiri kararı alınıyor, ama sadece Süper Lig’de! DiÄŸer liglerde futbol oynanmaya devam ediliyor. Bu tehiri neden yaptık ki biz sahi? Bu hadise Altınordu-Osmanlıspor maçı sonrası olsa sadece 1.Lig müsabakaları mı duracaktı öyleyse? Süper Lig’de hiçbir ÅŸey olmamışçasına gülüp eÄŸlenmeye devam mı edecektik? Oysa tablo açık ve net: Bizim bu spor iÅŸini kıvıramadığımız ortada... Son 5 yılda statlarda ölümler oldu, ciddi yaralanmalar oldu, hakemlerin başı yarıldı, antrenörler sahada bıçaklandı, ufak çocuklar kafalarına viski bardakları isabet edip hastanelik oldu, milli futbolcular yumruk yumruÄŸa birbirine girdi. Åžimdi de 41 masumun canına kastedildi. Åžu futbolu bir durduralım artık, başımızı iki elimizin arasına alıp düÅŸünelim, ciddi ve sahici önlemler alalım demek için daha fazla ne yaÅŸanmalı sahi? Neyi bekliyoruz, bir futbolcunun saha içinde kalaÅŸnikofla taranmasını mı?       

Meseleyi bütünüyle o kadar kötü yönettik ki, hangi detayından tutsak elimizde kalıyor ÅŸu anda: Pazartesi öÄŸleden sonra futbolun bütün paydaÅŸları toplanıyor deniyor, Spor Bakanı geliyor, TFF BaÅŸkanı geliyor, Kulüpler BirliÄŸi BaÅŸkanı geliyor; toplantıda saldırıya uÄŸrayan Fenerbahçe Kulübü en üst düzeyde temsil edilmesi gerekirken, katılmıyorlar bile! Üstelik aynı saatlerde baÅŸka bir basın toplantısı düzenleyen bir F.Bahçe yöneticisi, ayrımcılığa uÄŸradık derken ayrımcılığın dik âlâsını yapıyor! 19’uncu yüzyıldan kalmış bir evrensel yarayı kaşıyor basın toplantısında. Üstelik Fenerbahçe’de Webo’lar Sow’lar aslanlar gibi futbol oynarken... DiÄŸer tarafta TFF BaÅŸkanı, bütün Süper Lig baÅŸkanlarıyla birlikte, saldırıya tepki maksadıyla aldık diyor tehir kararını. GüneydoÄŸu’daki terör saldırılarının üzerine asker selamı verilen günleri hatırlattı bana bu nedense. Sadece bir haftalık bir gösteri yani yine planımız. Daha fazlası deÄŸil...

1985’te Heysel’de, 31’i Ä°talyan 38 kiÅŸi hayatını kaybetti.

Ä°ngilizler utandı. Cezalarının iki yılını doldurduktan sonra Avrupa kupalarına davet edilmelerine raÄŸmen tam 6 sene gitmediler turnuvalara. BaÅŸbakan Thatcher’ın kararıyla üstelik.

2007’de Sicilya’da Catania-Palermo olaylarında bir polis memuru hayatını kaybetti.

Ä°talyanlar utandı. Senato olaÄŸanüstü toplandı, yerel ve ulusal bütün futbol müsabakalarını süresiz durdurdu.

2015’te Türkiye’de 41 kiÅŸilik sporcu kafilesi katledilmek istendi. Masum bir vatandaÅŸ ölümden döndü.

Bu bile bizi utandırmaya yetmedi maalesef.

“Bir insan saÄŸlığını kaybedebilir. Ä°ÅŸini kaybedebilir. Ailesini kaybedebilir. Hatta onurunu, ÅŸerefini dahi kaybedebilir. Lâkin bence bir insanın esas kaybettiÄŸi an, utanma duygusunu yitirdiÄŸi andır. Başına her ne geliyorsa, her ne suç iÅŸliyorsa, her ne akıl almaz belaya bulaşıyorsa bulaÅŸsın; o insan hâlâ utanabiliyorsa, onda hâlâ umut vardır” diye sayıklamıştım seneler önce.

Hâlâ aynı noktadayız ne yazık ki...    

Milletçe, utanmayı tekrar öÄŸrenmemiz dileÄŸiyle.

Yeniden, bir “ulusal ar damarı”na kavuÅŸmak umuduyla.

Uğur Meleke, Milliyet Gazetesi spor yazarı.

Kaynak: Al Jazeera