'Şengal düzelse de dönemeyiz'

IŞİD saldırılarından kaçarak Diyarbakır’a gelen Ezidilerden yaklaşık 4 bini Diyarbakır’da BüyükÅŸehir Belediyesi tarafından kurulan çadırkentte yaşıyor. Her aile bir çadıra yerleÅŸtirildi. Hayatlarında ilk kez kış aylarını çadırda geçiriyorlar.

Yiyecek, giyecek, ilaç ısınma gibi giderleri, gönüllülerin yardımları ve belediyeler tarafından saÄŸlanıyor. DoÄŸdukları topraklarda ise IŞİD ile çatışmalar tüm hızıyla sürüyor. Kürt güçleri Sincar’ın bir bölümünü denetim altına alsalar da, henüz tam olarak kontrolü saÄŸlayamadılar. 

Sincar ya da Kürtçe adıyla Åžengal’de yaÅŸanan bu geliÅŸmeler, Diyarbakır’daki Ezidileri heyecanlandırmıyor. Sebebi ise; artık Sincar’a dönme umutlarının tükenmesi.

Gitmek mi zor kalmak mı?

Kampın Ezidi sorumlularının verdiÄŸi bilgiye göre, bine yakın Ezidi BirleÅŸmiÅŸ Milletler Mülteciler Yüksek KomiserliÄŸi’nin Ankara’daki bürosuna baÅŸvurarak, üçüncü bir ülkeye iltica etmek istediklerini bildirdi.

BaÅŸvuramayanlar ise Ankara’ya gidecek parayı bulamayanlar.

Sığınma baÅŸvurusu yapanlardan Hazım Murad da mevcut ÅŸartlarda Sincar’a dönmeyi düÅŸünmüyor.

“Beni kabul eden olursa Åžengal’e dönmem. Ama bizi hiçbir ülke kabul etmiyor.  Kimse bizi kabul etmezse, mecburen gideceÄŸiz. Biz Ankara’ya gittik, BM’ye baÅŸvurduk. Bizi baÅŸka bir ülkeye göndermelerini istedik. BaÅŸka bir ülke bizi kabul ederse gideriz.”

5 aydır kampta yaÅŸayan Muhayır Süleyman da, BM’ye baÅŸvuranlar arasında. Süleyman, doÄŸduÄŸu topraklara dönme umudunu tamamen kaybetmiÅŸ.

“Atadan dededen Åžengal’deyiz. Bu savaÅŸta birlerce kiÅŸi kaçırıldı, binlercesi öldürüldü. Oraya gidip yeniden savaÅŸmamız lazım. Buna da gücümüz yok. Biz burada kalacağız, ölürsek de burada ölürüz.  Dönmek istemiyorum, baÅŸka ülkelerden bizi kabul etmelerini istiyoruz.”

ÇoÄŸu gitmek istiyor

EÅŸi ve iki çocuÄŸuyla birlikte çadırda yaÅŸayan Hikmet Salim de bir süre önce Ankara’ya giderek, BM’ye baÅŸvurdu. Elektrikli kaloriferle ısıttıkları çadırda kışı geçirmeye çalışıyorlar. Salim, Irak’ı unutmaları gerektiÄŸi görüÅŸünde.

“Åžengal’e geri dönmek zor. Irak’ta ne olursa olsun, zorluÄŸunu Ezidiler çekiyor. Çünkü biz güçsüz bir milletiz. Åžengal tamamen kurtulursa belki gideriz ama güvenemiyoruz. Biz çok kortuk, Åžengal’in bir daha düzelmesi zor. BaÅŸka ülkeler bizi kabul ederse gideriz.”

. 

Kamptaki bazı çocuklar kış ÅŸartlarına göre giyirken, kimileri hala terlikle geziyor

[FotoÄŸraf:Faruk Yüce/Al Jazeera Türk]

Ezidilerin kış korkusu

Kamp sakinlerinin bugünlerdeki en büyük korkusu ÅŸiddetli bir fırtına, yoÄŸun kar ve elektrik kesintisi. Fırtınanın çadırları yıkmasından endiÅŸe eden kamp sakinleri, elektrik kesintisi olması halinde nasıl ısınacaklarını bilmiyor. 

Çadırlar üzeri, yaÄŸmur geçirmemesi için brandayla örtüldü. Havanın soÄŸuk olmasına raÄŸmen, kampta hâlâ yazlık kıyafet giymek zorunda kalanlar da var. Kampın temel ihtiyaçları gönüllü kuruluÅŸlar tarafından karşılanıyor. 

Kampta düzenli olarak gönüllü doktorlar birinci basamak saÄŸlık hizmeti veriyor. Gerekli ilaçlar ise, bölge genelindeki eczacı odaları tarafından karşılanıyor.

Kampta çocuk sayısının yüksekliÄŸi de göze çarpıyor. Belediyenin kampta onlar için bir okul kurma hazırlığı da var.

BM'ye 39 bin baÅŸvuru

BM Mülteciler Yüksek KomiseliÄŸi (UNHCR) verilerine göre Ocak 2015 ortası itibariyle yaklaşık 39 bin Ezidi, UNHCR ya da Türkiye'deki uygulayıcı ortağı Sığınmacılar ve Göçmenlerle Dayanışma DerneÄŸi (ASAM)’ine baÅŸvurdu.

Türkiye'de uluslararası korumaya eriÅŸmek isteyen Iraklılar Türk makamlarının yanısıra, UNHCR’ye kalıcı çözüm için kayıt oluyorlar. UNHCR prosedürüne göre kalıcı çözümün üç yöntemi bulunuyor. BaÅŸvuranlar ÅŸartlar düzelmiÅŸse, ya kendi ülkelerine gönderiliyor, ya bulundukları ülkelere entegre olmaları saÄŸlanıyor ya da üçüncü bir ülkeye gönderiliyor. Ancak bir çok sığınmacının hayali olan üçüncü ülkelere çok fazla kiÅŸi kabul edilmiyor.

Kaynak:Al Jazeera