IŞİD'den kaçtılar, depoya sığındılar

Osman ailesi Gaziantep’in Basra mahallesinde bir depoda hayata tutunmaya çalışıyorlar. Hava soÄŸuk. Deponun kepenkleri yarı açık. Ä°çerisi darmadağın. Aile deponun arka tarafında kendine bir yaÅŸam alanı kurmuÅŸ. Bir yardım kuruluÅŸunun verdiÄŸi muÅŸamba ile ayrılmış iki oda yapmışlar. Bir tarafta Civan Osman, eÅŸi ve beÅŸ çocuÄŸu ile yaşıyor. DiÄŸer bölümde ise kız kardeÅŸi ve onun iki çocuÄŸu kalıyor. KomÅŸulardan gönderilen yatakları yere sermiÅŸler. Bütün aile orada yatıyor. Mutfak yok, ısıtma yok. Derme çatma bir tuvalet yapmışlar. Kaldıkları yer hijyenden yoksun. Yıkadıkları çamaşırları duvarlara baÄŸladıkları iplere asılı.

EÅŸini gömdü, Türkiye'ye kaçtı

Pasaportları olmadığı için de Türkiye'ye kaçak girdilerini söyleyen Civan Osman nasıl geldiklerini ÅŸöyle anlatıyor:

"Bir bomba evimizi yıktı. Kız kardeÅŸimin eÅŸi o bombardımanda öldü. Evimiz yıkıldı. Onu apar topar gömdük, aynı gün canımızı kurtarmak için hiçbir eÅŸyamızı alamadan çocuklarla birlikte hemen kaçtık. Üzerimizdeki kıyafetleri bize komÅŸular getirdi."

Kobani’den kaçtıklarında önce Suruç’a geliyorlar. Ancak burada kaldıkları çadırların çok kötü olduÄŸunu söyleyen Civan Osman ‘çocuklarımız çok üÅŸüdü, neredeyse donacaklardı. Canımızı kurtarmak için buraya geldik’ diyor.

Çocuklar kendilerine verilen bu toplardaki etiketleri çıkararak ekmek parası kazanıyorlar. [FotoÄŸraf: Sümeyye Ertekin]

 

Depoya 250 TL kira veriyorlar

Üç gün boyunca Gaziantep’te kalacak yer aradıktan sonra bu evin alt katındaki depoyu buluyorlar. Bu depoya 250 lira kira ödediklerini söyleyen Civan, kocasının iÅŸ bulmaya gittiÄŸini söylüyor. Geç saatlere kadar iÅŸ arayan eÅŸinin henüz iÅŸ bulamadığından yakınıyor. Civan Osman kara kara eÅŸi iÅŸ bulamazsa kirayı nasıl ödeyeceÄŸini düÅŸünüyor. Çocukların ayakları çıplak. Üstlerinde günlerdir çıkarmadıkları her hallerinden belli kıyafetlerle oyun oynuyorlar. Yoldan geçen bir adam durumlarının kötü olduÄŸunu görünce kendilerine toplar vermiÅŸ. Ekmek parası karşılığında bu toplardaki etiketleri çocuklarla çıkarıyorlar. Çocuklar için bu etiketleri çıkarmak da artık bir oyuna dönüÅŸmüÅŸ.

Civan Osman’ın Kobani’de geride bıraktıklarını hatırladıkça gözleri doluyor:

"Hiçbir ihtiyacımız yoktu kimseye muhtaç deÄŸildik. Her ÅŸeyimiz vardı. Pamuk tarlamız vardı. Hayvanlarımız vardı. Paramız evimiz her ÅŸeyimiz vardı. Kocaman evimiz vardı, öyle ki hep misafir ağırlardık evimizde. Daha önce biz insanlara yardım ederdik. Ä°nsanların ihtiyaçlarını karşılardık. Bir gariban görsek bir yoksul görsek biz bakardık. Åžimdi yardım isteyecek duruma düÅŸtük.”

Civan Osman eÅŸini saldırıda kaybeden kız kardeÅŸini ise yanından ayırmıyor. ‘Ne yersek ona da veriyoruz. Bizden baÅŸka kimsesi yok’ diyor. Kız kardeÅŸi Zerki Hayila ise çok fazla konuÅŸmuyor. Ä°ki çocuÄŸu ile bu depoda hayata tutunmaya çalışıyor.