Her ambulansa koşan anneyi unutamıyorum

Ağır bombardıman altındaki Gazze'de yaklaşık 4 hafta kalan Ersoy, kentte geçirdiÄŸi günlerde en çok etkilendiÄŸi olayları ve gözlemlerini ÅŸöyle anlatıyor:

VİCDANIM RAHAT DEĞİL

Uzun yıllardır savaÅŸ muhabirliÄŸi yapıyorum. Irak'ta ve Suriye'de de görev yaptım. Fakat Gazze'den anlattıklarımız orada yaÅŸananın çok daha hafifleÅŸtirilmiÅŸ hali. Çok duygusal bir insan olmadığım halde, kahrolduÄŸum, dayanamadığım geceler oldu. Ailemle konuÅŸuyorum, onlara iyi olduÄŸumu söylüyorum, 'üzülmeyin iyiyim' diyorum. Ama yayına çıktığımda biraz uzağımızda olan patlamayı duyuyorlar, görüyorlar. Annemle yaptığım son konuÅŸmayı unutamıyorum: OÄŸlum çık Gazze'den, baÅŸkaları gitsin' dedi. Ben gitmezsem, o gitmezse kim gidecek anne desem de anne yüreÄŸine söz geçmiyor. Dönmeyi hiç düÅŸünmemiÅŸtim. Ama son gece bombardıman çok ağırlaÅŸtı ve güvenli denilecek bir yer kalmadı artık. Gazze'den çıkınca her ÅŸeyi terk edesim geldi. Kafam hala orada. Åžu an vicdani olarak çok rahatsızım. Geride 1 buçuk milyon insan kaldı. Bir buçuk milyon hayat.

EN BÜYÜK ACIYI ANNELER YAÅžIYOR

En çok zorlandığımız haberlerden birisi; bir anneyi yayına alacaktık, benim için acayip bir manzaraydı. Åžifa Hastanesinin önünde bekliyoruz. Bir kadın oÄŸlunu kaybetmiÅŸ, onu arıyor. OÄŸlunu bulmak için istisnasız her gelen ambulansa koÅŸuyor. Bir çocuk cesedi gördü, koÅŸup baktı, kendi çocuÄŸu deÄŸil. Üzülsün mü sevinsin mi, ne yapacağını bilemedi. Çünkü biliyor ki o da baÅŸka bir annenin evladı, baÅŸkasının hayatı. Åžifa hastanesinde, bir kadın ile röportaj yaptık. 10 yıl boyu çocuÄŸu olmamış, yeni doÄŸum yapmış. Adı Noha, abisi vardı yanında, onunla konuÅŸtuk. Noha, eÅŸini, annesini yakınlarını kaybetmiÅŸ. Ama kendisinin bundan haberi yok. Onun gözü önünde, anlamadığı için Türkçe anons çektim. Başından geçenleri anlattım. DüÅŸünün; onun hikâyesini dünyaya duyuruyorsunuz, ama kendisinin haberi yok.

Ä°SYAN EDEN GAZZELÄ° GÖRMEDÄ°M

Hava saldırısının düzenlendiÄŸi anlar… Herkes çığlık çığlığa… KoÅŸuÅŸuyorlar, cenazeleri almaya çalışıyorlar, akrabalarını bulmaya çalışıyorlar. Ama 1 saat sonra, o acı içindeki telaÅŸ bitiyor. Duruyorlar, 'elhamdülillah, ÅŸehit oldular, biz de ÅŸehadeti bekliyoruz' diyorlar. Bakın bunlar çok abartılı ifadeler gibi gelebilir, ama bir kez bile isyan kelimesi duymadım. Dillerinde Kelime-i Åžehadet ile dolaşıyorlar.

Ä°SRAÄ°L HALKI, ÖLDÜRMEYE Ä°NANDIRILMIÅž

Ä°srail'e bir füze atıldığında, üzerlerinde çelik yelekleri, zırhlı araçları olduÄŸu halde öyle bir saklanıyorlar, öyle bir korkuyorlar ki… Paramparça olmuÅŸ bebek cesetlerini gösterdiÄŸim Ä°srail askeri 'Biz kedileri öldürmeye kıyamayız, onlar da bizim sivillerimizi öldürecekler, ama bizim demir kubbemiz var, o yüzden öldüremiyorlar' diyor. Halkı da öyle... Medya aracılığı ile öyle bir odaklanmışlar ki devletin dayattığı 'terör' bahanesine. Hamas, 'öldürülen çocukları kullanıyor' diyorlar. YaÅŸamak için masum sivillerin, beÅŸikteki bebeklerin öldürmesi gerektiÄŸine inandırılmış bir Ä°srail halkı var.

Kassam benimle görüÅŸmedi

Gazze'deki direniÅŸ hareketlerinin üst düzey yetkilileriyle konuÅŸamadık, ama haber yolladılar; 'Akif, seninle görüÅŸmüyoruz. Çünkü seni hedef yaparız ve zarar görürsün' dediler. Üstüne bir de 'Seninle ilgilenemedik ev sahipliÄŸi yapamadık' diye mahcup mahcup özür dilediler. Adamlar belki birazdan ya da yarın ölecekler, ama onlar misafir ağırlayamadıkları için üzgünler.