Zamana sığmayan hayatlar

“Ä°nsan yaÅŸlanınca bir dizi aparatlarla yaşıyor ve hayatını bunlarla sürdürüyor” derdi asırlık komÅŸum Nezihe teyze. Sonra bu aparatları belleÄŸinde yer edinen bir ÅŸiir gibi sıralayıverirdi, gözlük, baston ve radyo… Bilirsiniz o zamanlar radyo yaÅŸlıların hayatında önemli bir yere sahipti. YaÅŸlı bireyler saat başı radyoyu açar, siyasi ve sosyal olayları takip eder kendilerince yorumlar yapar ve hayata katılırlardı.

Nezihe teyze hayatını her yaÅŸlının gıpta ile bakabileceÄŸi ÅŸekilde yaşıyor ve zamanı verimli ÅŸekilde kullanıyordu. Fakat çocukları onu eleÅŸtirebilecekleri bir sebep bulurlar ve aÄŸzının tadını kaçırırlardı. Torun her geldiÄŸinde sitem eder ve “DinlediÄŸin haberler senin moralini daha da bozuyor, ÅŸu radyoyu bir gün atacağım” derdi, yaÅŸlı kadın bu ifadeleri duyduÄŸunda öfke ile irkilir ve “Ben bu vesile ile dualarımı artırıyorum” derdi. Torunla babaanne arasında geçen bu konuÅŸma iki nesil arasındaki ilgi farkını ortaya koyar ve ne babaanne torununu ne de torun babaanneyi anlayabilirdi. Babaanne kıtalar ötesinde yüreÄŸi acıyan bir kiÅŸinin ıstırabını hissedebilecek kadar duyarlıydı ve duaları koca bir dünyaya üleÅŸtiriyor, bunu insani bir sorumluluk olarak görüyordu. EÄŸlence programlarına ilgi duyan ve hayatın acıya bulaÅŸmış tarafını göremeyen torun ise babaannenin hassasiyetlerini, duyarlılığını anlamakta güçlük çekiyordu. Babaanne bir çınardı ama gölgesinde büyüyen toruna ulaÅŸamıyor, onun bakış açısına tesir edemiyordu.

Nezihe teyze üç odalı bir evde tek başına yaşıyordu ve hayatını kolaylaÅŸtıran üç aparat onun için oldukça önemliydi. Baston, gözlük ve radyo. Sabahın erken saatinde bastonuna yaslanarak çıkar ve mahalle bakkalından ekmeÄŸini alır kahvaltısını gün doÄŸmadan yapardı. Haberleri titizlikle takip ederdi ve gözlüÄŸünü takar, her sabah kapısından aldığı gazeteyi okur, yorumlar ve duaya dururdu. AÄŸzı dualı denilen türden bir yaÅŸlıydı Nezihe teyze…

Ä°nsan başına gelmeden anlamaz, yaÅŸ ilerledikçe gözlük, rutin kullandığınız ilaçlar, bastonunuz ve dünya ile baÄŸ kurduÄŸunuz gazeteniz hayatınızı kolaylaÅŸtıran araçlar haline geliyor derdi Nezihe teyze. O bu araçlarla o kadar bütünleÅŸmiÅŸti ki, her birini bedeninin uzuvlarından biri gibi görür ve hiçbir zaman yoksunluktan ÅŸikâyet etmezdi. O zamanlar yaÅŸlılar acziyetlerini ve hayatlarını kolaylaÅŸtıracak araçları bir lütuf olarak görür ve hamd ederlerdi. Teslimiyet ve dua onlara kendilerini iyi hissettirir ve depresif sorunlara karşı kalkan olurdu.

Nezihe teyze vefat ettiÄŸinde hayatının bir parçası olarak gördüÄŸü gözlüÄŸü, bastonu ve radyosu torunları tarafından çöp yığınları arasına terk edildi. Zira onlara göre bunlar ninelerinin takıntı haline getirdiÄŸi araçlardı ve çoktan atılmalıydı. Torunlar zaten onu hiçbir zaman anlamamışlardı ve bundan sonra da anlayabilmeleri mümkün deÄŸildi. Bu araçlar Nezihe teyze hayattayken iÅŸlev görmüÅŸ ve onun hayatını kolaylaÅŸtırmışlardı, artık görev bitmiÅŸ, yol tükenmiÅŸti…