Ailenin adı yok mu?

Sosyolog ve Gazeteci-Yazar Hilâl Kaplan'ın gönderdiği “AİLENİN ADI YOK ya da neden feminist değilim” adlı yeni kitabını okurken kafamda yukarıdaki düşünceler dans etti durdu.

Çok cesurca ve bilimsel istatistiklere dayalı olarak yazılmış, akıcı bir araştırma kitap öncelikle. Açıkçası elime alırken “Ben bunu şimdi zar zor okurum” düşüncesine sahiptim ama bir günde bitirmeme kendim de şaştım. Bunda sanırım Hilal Kaplan'ın gazeteciliğinin ve dolayısıyla “bilimsellik dili”nin tuzaklarına düşmeden yazmasının büyük etkisi var.

Hilâl Kaplan hem aile hem de kadın-erkek ilişkileri bağlamında ele aldığı kitabında istatistiklerle, aile yapılarındaki son durumunu ortaya koyuyor ama en çok da “Aile bir ihtiyaç mıdır?” sorusuna cevap ararken bize unuttuğumuz ya da unutmaya meyyal olduğumuz değerleri tek tek hatırlatıyor. Tıpkı bana hatırlattığı gibi. Bu değerlerimizin yerine ikame etmemiz için bize ve çocuklarımıza dayatılan feminizm, eş cinsellik, akışkan cinsellik ve bireysellik gibi olguları masaya yatırıyor, parçalarına ayırıyor ve yine bilimsel kanıtlarla, hiç duymadığımız araştırmalarla çürütüyor.

Feminizm ve eş cinsellikle ilgili âdeta sansür edilip yok sayılan pek çok makalenin varlığından bu kitap sayesinde haberdar olduğumu söylersem yanlış olmaz.

Bu arada kitabın üç önemli konusu daha var:

1-Kadına yönelik şiddet, taciz, tecavüzler.

2-Erken yaşta evlilik kâbusu ve bu konudaki kanunların yol açtığı trajediler.

3-Süresiz nafaka problemi.

Belgelere ve tanıklıklara dayalı olarak yer alan bölümlerde fark ettiğim bir diğer önemli özellik ise Hilâl Kaplan'ın sorunlara yaklaşımındaki nesnellik.

Bir kadın yazar olarak Kadın-erkek ilişkilerinin ele alınmasında bile bu mesafeli bakışı görebiliyorsunuz.

Misal, kitabının bir bölümünde yazar “Kadın ve erkeğin eşit ilişki içinde olması ne demektir?” diye başlayan pek çok soru soruyor ve hepsi demirden leblebi feministler için.

Günümüzde aileyi tehdit eden öylesine faktör var ki. Bu parçalanmayı bir de küresel ideolojinin desteklediği dikkate alınırsa, yaşananları “parçala-yönet” diye toplumlar için kullanılan nitelemenin son halkası olarak kabul etmemiz gerek.

Çünkü Kaplan'ın dediği gibi AİLE dış dünya denilen o büyük kollektiviteye karşı bireyi tek başına koymayan en küçük kollektivite biçimi. Bu özelliğiyle yeri doldurulamaz bir işleve sahip. Aile kurumunun bireye sağladığı ekonomik ve sosyal refahın, bir baskı ve bağımlılık aracı olduğu iddiasıyla bu korumanın önemsiz olduğunu savunanlar, merkeze bireyi koyarak ailenin farklı biçimlerde kurulabileceğini ileri sürmekte, bu yolla zaten çekirdek aileye indirgenmiş olan aile kurumunu tümüyle yok etmeyi hedeflemekte. Birey odaklı yaklaşımlar, kişiyi yalnızlığa doğru itmekte. Bunu da “Kendine yetebilmek, kendi ayakları üzerinde durmak” sloganları üzerinden inşa ederek bireyi kontrol edilebilir hâle getirmeyi mümkün kılmakta. Oysa aile bireyi kimsesizlikten alan en yetkin kurum.

Peki, neden çocuğun ihtiyaç duyup talep ettiği hizmetleri ve sosyo ekonomik refahını sağlayan aile, sistem dışında bırakılmak istenmekte?

Bu sorunun cevapları ve yapılması gerekenleri kitapta bulacaksınız.