İsmail Kılıçarslan: Züleyha'nın 3 sorunu

Niçin üç? Bilmem. Niçin bu üç son? Onu da bilmem. Dahası, olmuÅŸ mudur, olmamış mıdır, yaÅŸanmış mıdır, yaÅŸanmamış mıdır bu sonlar, onu da bilmem. Öyle ÅŸeyleri bilmem ben. Sadece anlatmak derdinde bir âdemim. Dilini eline alıp söylemek ödevinde bir âdem…

Derler ki…

Yusuf peygamberimiz zindandan çıkıp da Mısır’a sultan olanda, devran sürende, gelip tahta vezir olarak oturanda, cümle Mısır ahalisi onun iki dudağından çıkacak emirlere kulak kesilende olan biteni olup bittiÄŸi gibi anlatmışlar Züleyha’ya. Züleyha geceler boyu kurmuÅŸ, gündüzler boyu düÅŸünmüÅŸ. Kendini yoklamış ve de aynalara bakmış. Aynalara bakınca aynada gördüÄŸüne üzülmüÅŸ. Åžundandır ÅŸöylece ki Züleyha, Yusuf’a iftira edip onu zindana attırınca çirkinleÅŸmiÅŸ. Öyledir. Kötülük çirkinleÅŸtirir insanı. Züleyha, Yusuf’a o kötülüÄŸü yapınca yüzünün feri çekilmiÅŸ, saçının siyahı aka dönmüÅŸ. Beli bükülmüÅŸ ve de boynu eÄŸrilmiÅŸ.

DemiÅŸ ki Züleyha kendi kendine. “Gitsem de Yusuf’un karşısına çıksam o peri suret, o ay yüzlü, o insan güzeli beni bu halimle beÄŸenmez. Genç, güzel halimle beni reddeden o güzel Yusuf, beni bu halimle hiç kabul etmez.” Züleyha iÅŸte. GüzelliÄŸi dışta, dışın dışında zannetmek en büyük hatası…

Yine de aÅŸk galebe çalmış ve Züleyha, aba kumaÅŸtan bir elbiseye bürünüp, saraya, Yusuf’un yanına varmış. Yusuf’u görür görmez “sana aşığım” demek yerine demiÅŸ ki “ben senin Rabbine teslim olmaya geldim. O ne güzel, ne merhametli, ne büyük bir Rabtır.” Saat o saat, dem o dem olmuÅŸ. Züleyha, Yusuf’un Rabbine iman edince, yüzüne ışık gelmiÅŸ. Saçının beyazı siyaha dönmüÅŸ. Beli düzelmiÅŸ, yaÅŸlılığı su gibi akmış cümle bedeninden de o gencecik, güzel kadına dönüÅŸmüÅŸ oracıkta.

Derler ki…

Yusuf peygamberimiz zindandan çıkıp da azametli bir vezir olanda, buyruk salıp emir verende, günlerden bir gün “az biraz gezeyim çarşıyı pazarı” deyip dolaÅŸmaya durmuÅŸ. MeÄŸerse iftira ile kendisini zindana attıran Züleyha da, elinde bir dilenci çanağı, tam sarayın karşısında “belki bir gün Yusuf gelir de onu görürüm” diye oturup durmaz mıymış?

Ne ÅŸaşırdın? AÅŸktır bu. En çok dilenene yakışır.

Yusuf saraydan çıkıp da karşı yola geçince Züleyha’yı bir dilenci olarak görmüÅŸ amma ki tanımamış onu. Kim bile bunun niçin böyle olduÄŸunu? Belki dört bin sene sonra dinleyelim de ibret alalım diyedir en çok.

Yusuf’un yolu karşıya yürüyüp, elini kesesine atıp, kesesinden hürmetlice bir sadaka çıkarıp, Züleyha’nın çanağına bırakıp, onun kim olduÄŸunu da görmeyip yürümesiyle birlikte Züleyha’nın elinden çanak düÅŸmüÅŸ yere… DiÅŸleri kitlenmiÅŸ, kalbi fazla gelmiÅŸ bedenine. Oracıkta, kendisini tanımayan Yusuf’a baka baka, Yusuf’un gömleÄŸinin arkadan yırtıldığı günden utana utana, “tık” diye teslim etmiÅŸ canını…

Züleyha yaÅŸarken deÄŸil amma ölünce tanımış onu Yusuf. “Vay ki hayıf” deyip kendi elleriyle kazmış mezarını Züleyha’nın.

Derler ki…

Yusuf peygamberimizin suçsuzluÄŸu ortaya çıkanda, serbest kalanda, makam mansıp onu bulanda Mısır’ın firavunu diyesi olmuÅŸ ki “tez bu Züleyha’yı atın zindana Yusuf yerine.”

Yusuf’un gönlü Züleyha’nın zindana düÅŸmesine razı gelmemiÅŸ elbet. Ancak Firavun “ben nasıl bir hükümdar olmalıyım ki adaleti tesis edemeyeyim?” deyince çaresiz vazgeçmiÅŸ Yusuf isteÄŸinden. Zindana atmışlar Züleyha’yı.

Züleyha zindanda bir taşı incelte incelte bir bıçak yapmış kendine. Her gün bir kerre göÄŸe bakmış. Baktığı gökte, en güzel elbiselerini giydirip Mısır’ın zengin kadınlarının karşısına çıkardığı Yusuf’un ay parçası yüzünü görmüÅŸ. Yüzünü gördükçe bıçağı sürtmüÅŸ eline. Kanatmış elini.

Amma ki geçmemiÅŸ acısı. BilmiÅŸ Züleyha. Acının geçmeyenin makbul olduÄŸunu anlamış. Bıçaktan da, hayalden de vazgeçmiÅŸ.

Ä°ÅŸte böyle… Ya bunlardan biri olmuÅŸtur yahut olmamıştır. Anlatan da bilmez. Anlatan ister ki anlatsın da derdi azalsın. Bundan ibarettir mesele. Bir de ÅŸundan tabii: “ Saldı Yusuf kimi öz sevgilisin zindane / Goydu rüsvalığı âlemde Züleyha, delidir”

YeniÅŸafak