Sibel Eraslan: Yoksulun ölümü

BaÅŸlığı Charles Baudelaire’in aynı adlı ÅŸiirinden ödünç aldım. Åžiirin çevirisini de genç yaÅŸta vefat etmiÅŸ ÅŸairlerimizden Orhan Veli yapmış. Ölümün, zenginlerin aksine yoksulları avuttuÄŸunu, hem de ümitle yaÅŸanan hayat için, güvenli bir son olabileceÄŸini anlatıyor ÅŸiirinde. Ölümden sonra gidilecek yerin ümidine dair, sığınaklığına dair edipçe bir sezgiyle kaleme alınmış:

‘’AkÅŸamlara kadar didinmek gücünü veren,
Parıldayan tek ışık, kapkaranlık dünyada;
Dört kitabın yazdığı o koskocaman handa
Mümkün artık doyup, dinlenip uyuyabilmen...’’

Modern zamanlarda ölümümüzü pek de düÅŸünmüyoruz aslında, bizi ne zaman, nerede, ne haldeyken yakalayacağını da, hiç bilmeden... Kabirlerimiz eskisi gibi camilerin arka bahçelerinde çiçek açmıyor, ÅŸehrin çok dışarılarında mezarlar. Ölümü hatırlatan her ÅŸeye kızıyoruz ÅŸehirlerde, nereden çıktı ÅŸimdi ÅŸu cenaze arabası, niçin sela veriliyor, kolumuza konmuÅŸ bir tozu silker gibi uzaklaÅŸtırıyoruz onu kollarımızdan, ensemizde ürperen tüye sanki Azrail’in eli deÄŸmiÅŸçesine... Ölüm, soÄŸuk ve uzak... Oysa ölüme rikkatle ve dikkatle bakmamız gerekmez mi, inançlı kiÅŸiler olarak?

***

30 Ekim günü, Balıkesir’in Bigadiç ilçesinde yaÄŸmurda kalan tarım ırgatlarındandı onlar; Yasemin Demirel, Nermin Alkan, Feride ArıkoÄŸlu... Biber hasadına çıkan tarım iÅŸçilerindenmiÅŸ bu üç arkadaÅŸ. Sel gibi ÅŸiddetle aniden bastıran yaÄŸmurdan kaçınmak için tarladaki bir aÄŸacın altına sığınmışlar. Olan olmuÅŸ iÅŸte...

Uçsuz bucaksız tarlaların ya orta kısımlarına veya uçlarına böyle aÄŸaçlar dikilmesi adettendir. Yazın gölgelik olur, serinlik verir alnı hiç kurumayan tarla çalışanlarına. Bir sürahi soÄŸuk su gibi durur aÄŸustos sıcağından kavrulmuÅŸ tarlaların ortasında. O aÄŸaçlar iÅŸte, umuttur emekçiye, altında çıkınlar açılır, peynir ekmek yenir, çay içilir, kısa ama hayat verici molaların yeridir o gölgelikler. Anne gibidir o aÄŸaçlar, yayvan dallarının altına bazen yirmi kiÅŸi bile sığabilir...

Yasemin, Nermin, Feride de o aÄŸaçlardan birinin altına gizlenenlerdenmiÅŸ. Gök çatlamış, gürlemiÅŸ, ardından sert bir kırbaç gibi yıldırım düÅŸmüÅŸ. Her yan ilkin bembeyaz bir ışık, ardında da alev ateÅŸ kesilmiÅŸ. UçuvermiÅŸler cennetlerine, Yasemin, Nermin, Feride...

FotoÄŸraflarına baktım. Umutla gülen gözlerine. Kalbim bin sızıyla burkuldu. Allah’ın rahmeti üzerlerine olsun. Ä°nÅŸallah cennette hiç yorulmayacakları, hiç endiÅŸe duymayacakları, yepyeni bir hayata uyanırlar... Peki ya çoluk çocukları var mıydı, bundan sonrasında onlar ne yapacaklar? Bu soruların hepsi yaÅŸamayla ilgili ve bizim o iÅŸçilerin arkada bıraktıklarıyla ilgili vazifelerimiz var kuÅŸkusuz hem toplum olarak, hem devlet olarak... Tarım da, tarım iÅŸçisi de kayıt dışı kalmamalı, gereken deÄŸer ve önem gündemde tutulmalı. Hayatı kuran ve yaÅŸam çarkını döndüren temel ekonomi olan tarımı, yeniden keÅŸfetmek zorundayız. Tarım ve tarım iÅŸçisi buharlaÅŸmamalı...

Emekçilerimizin bizim üzerimizde büyük hakları olduÄŸunu çoÄŸu kez unutuyoruz. Özellikle tarım iÅŸçileri, hayatın temel taÅŸlarını dizen insanlar onlar. BuÄŸdayı tek tek, tane tane toplamasalar, soframız ekmeksiz kalır... Domates, biber, patates, soÄŸan, patlıcan, elma, armut, portakal... Hepsi onların alnından, sırtından sızan ter deniziyle taşınıyor evlerimize. O bin bir emekle, bin bir düÅŸle, bin bir hayalle verilen emeklerin kıymetini biliyor muyuz?

Üç kadın iÅŸçi öldü. Irgatlık yaptıkları tarlaya düÅŸen yıldırım çarptı onları. Üç arkadaÅŸ cennete geçti. Nereden mi biliyorum? Alınlarında parlayan terden, cefayla bükülmüÅŸ bellerinden, telaÅŸla aÄŸaç altına kaçışlarındaki çocukça safiyetten, ÅŸimÅŸek çaktıkça titreyerek kol kola giriÅŸlerinden tahmin ediyorum cennete geçtiklerini.

Åžiirde bahsi geçen: ‘’Sihirli parmaklarla üstüne titreyerek/ Uykuların en güzelini getiren melek’’, inÅŸallah cennette karşılamıştır bu üç arkadaşı, üç emekçi kadını...

Star Gazetesi