Malazgirt 1071 Allah'a verilmiş sözdür

Tarihin kalbi paramparça.

Bin yılın yorgunluÄŸu haritanın bütün renklerine karışmış.

DaÄŸlar, denizler, yollar, sonsuz boÅŸluÄŸun kitabı gibi açılmış yeryüzüne.

Kitabın tam ortasındayız biz.

Biz, biz Türkler.

“CoÄŸrafya kader” deÄŸil, coÄŸrafya kılıcımızdaki sestir, diyenler.

O ses, tekbirdir.

Allah en büyüktür. Ve biz, tarihin en ön safında omuz tutmuÅŸ bin atlı akıncıların yeryüzünden eksilmeyen nidalarıyız.

AllahAllahAllah Allah…

Ä°lk sözümüz de son nefesimiz de budur.

Dedemiz Korkut, atamız Alparslan, otağımız Anadolu, yurdumuz göktür.

Selçuk’tur, TuÄŸrul, ÇaÄŸrı, Arslan’dır. Bey’dir. Töredir, kılıçtır, kındır, gürz, kan, at ve ahittir.

Yıl 1071’dir. Beyaz kefeni ile yine meydandadır.

Ok, yay, kılıç ve topuz. Burası Malazgirt. Ve duası ile Alparslan.

“Ölürsem kefenim bu olsun. Ey Allahım. Sana müvekkil oldum, bu cihatla sana yaklaÅŸtım, senin katında secdeye kapanıyor, yakarıyorum. Bu ordun, binlerce yıldır müminlerin yaptıkları o gaza için huzurunda. Bu sözlerim hakikatli deÄŸilse beni ve askerlerimi yok et. EÄŸer hakikatli ise, bu cihatta bana yardım, beni muzaffer bir sultan kıl.”

Yıl 1071.

Burası Malazgirt’tir. Alpaslan’ın kılıcı, Türk’ün kılıcıdır o.

Kılıç toprağın milyonlarca yıllık kalbine kök salmış, göÄŸün hilaline mühürlenmiÅŸtir.

Ä°lââhir.

Kimiz biz?

Soru yanlış.

Neyiz biz?

Allah’a verilmiÅŸ söz.

Müellif: Ä°smail Halif / Kaynak: Mücerret