Sosyal Medya

İbrahim Tenekeci'nin arşivinden: Babalar ve evlatları

06-03-2020 07:49

Bizim birinci işimiz İslâm kalmaktır. Öncelikli vazifemiz ise çocuklarımızı en güzel şekilde koruyup büyütmektir. Çünkü bizdeki emanet, onlara geçecek. Böylece emanetin kapısına iki kez varmış oluyoruz. Özellikle kız çocuklarına bu pencereden bakıyorum.



Babalar kızlarına, kızlar da babalarına düÅŸkün olur. Kendi ailemden biliyorum bunu. Dört kızdan sonra doÄŸdum ve yine dört kızdan sonra oÄŸlum oldu. Yüksek kader diyelim.

Annem, belki yarım asır evvel, ÅŸunu sormuÅŸtu bana: “Bir evlat kaç yılda meydana geliyor, biliyor musun?” Artık biliyorum. Yani bir fikrim var.
Geçenlerde, sevdiÄŸimiz bir kardeÅŸimizin babası vefat etti. Teselli için kendisini aradım. Fakat benim babam hayatta. Dolayısıyla bu acının, kaybın nasıl bir ÅŸey olduÄŸunu bilme imkânım yok. Kitaplardan yahut baÅŸkalarından öÄŸrenilecek bir bilgi deÄŸil bu. Bilmek için ne yazık ki yaÅŸamak gerekiyor. Elbette üzülüyoruz. Öte yandan, oluÅŸan boÅŸluÄŸu tam mânasıyla kavrayamayız.
 
BaÅŸka insanların kayıpları hakkında çok fazla konuÅŸuyoruz. “Acı, insanı susturur.” KonuÅŸamamak ve yazamamak olur. Bunları fazlasıyla yapıyoruz maalesef. Demek ki diyorum…
 
ÇocukluÄŸumun en kuvvetli hatıralarından biri. Hiç unutmuyorum. Yaz tatili için köye gitmiÅŸtik. Yedi veya sekiz yaşındaydım. Bahçede ateÅŸ yakıldı. Kuru bir gübre parçasını ateÅŸe attım. Dedem, yaşından hızlı davrandı. Hiç tereddüt etmeden çıplak elini ateÅŸe soktu. O gübre parçasını közün, alevin içinden çıkardı ve bir köÅŸeye bıraktı: “A yavrum, bunun içinde börtü böcek vardır.”
 
Merhamet iÅŸte buradan baÅŸlıyor. Mesela: Dünyanın neresine olursa olsun, hiçbir orman yangınına sevinemeyiz.
 
Yangında hayatını kaybeden kız çocukları üzerinden insanların birbirine saldırmasına ve kinlerin ortaya dökülmesine ÅŸahitlik ettik. Bu da baÅŸka bir acı kayıp deÄŸil midir?
 
***
Her anne - baba çocuklarının güzel olmasını, iyi bir evlat haline gelmesini ister. Kim istemez?
 
Dünyada rahat yoktur. Buna raÄŸmen bütün anne ve babalar aynı dilekte bulunur: 'Biz rahat edemedik, bari evlatlarımız etsin.' Çünkü evlat herkesten evlâdır.
 
Hep 'dışarısı çok kötü' diyoruz. Peki, içerisi nasıl? Sırasıyla: Gönlümüz, evimiz, muhitimiz, camiamız.
 
Sevgisini göstermekte acemilik yaÅŸayan insanlarız. Nice büyüÄŸümüz bizi yumruklarıyla sevmiÅŸtir. Oysa candan bir bakışa razıydık. Onu dahi bulamadık onlarda.
 
Åžimdi hep beraber çocuk yetiÅŸtirmekten, bir nesil oluÅŸturmaktan bahsediyoruz. Marul veya tay yetiÅŸtirir gibi. Büyütmek daha doÄŸru. Hatta beraber büyümek. Çocuklarımızla birlikte büyümüyor muyuz? YetiÅŸtirmek, verim almayı da yanında getiriyor. Sonrası malum. Küçükler yarışıyor, büyükler kazanıyor.
 
Dokunaklı fedakârlıklarla, derin bir özenle, yüksek bir itinayla büyüttüÄŸümüz çocuklarımızı dünyanın tehlikelerine karşı yeterince koruyabiliyor muyuz? Daha öz olsun sorumuz: Çocuklarımızı neden koruyamıyoruz? Korumak, sevgiden de önce gelir, gelmelidir. Misal: Yeni aldığımız bir kitabı veya kalemi düÅŸünelim. Ä°yi koruduÄŸumuz takdirde, yirmi sene sonra da okuruz, yazarız. Koruyamazsak ÅŸayet, sevgimiz fayda saÄŸlamaz.
 
AladaÄŸ'daki yurt yangını. Halep ve Arakan'da yaÅŸanan kıyım. Milletin ve ümmetin çocukları ziyan olup gidiyor. Gözlerimizin önünde. Her birine bir karşılık yazalım: Ä°hmal, dirayetsizlik, çaresizlik.
 
***
Çocuklar önce anne ve babaya, sonra millete emanettir. Çocuklarla beraber bereket verilir. “Emanet nedir” diye sormayacağım. Ä°nanıyorum ki, bilmeyen yoktur.
 
Emanet bahsiyle devam edelim.
 
Biz Ä°slâm'ı seçmedik. Ä°slâm bizi seçti. Allah'ın lütfuna mazhar olduk. Bundan daha izzetli ve iffetli baÅŸka bir ÅŸey var mıdır? Ä°slâm, insanın ta kendisidir. Bu yüzden 'Ä°slâmiyet ve Ä°nsaniyet' diyoruz.
 
Bizim birinci iÅŸimiz Ä°slâm kalmaktır. Öncelikli vazifemiz ise çocuklarımızı en güzel ÅŸekilde koruyup büyütmektir. Çünkü bizdeki emanet, onlara geçecek. Böylece emanetin kapısına iki kez varmış oluyoruz. Özellikle kız çocuklarına bu pencereden bakıyorum.
 
Erkekler dünya meÅŸgalesi ve rızık telâÅŸesi içinde dağılıp gidebiliyor. Kız çocukları büyüyor; abla oluyor, anne oluyor. Bize de çeki düzen veriyor, sahip çıkıyorlar.
 
Bugün burada bitirelim ve çarÅŸamba günü kaldığımız yerden devam edelim. Ä°nÅŸallah demeyi unutmadan.

Etiketler :

Henüz yorum yapılmamış.

* İşaretli tüm alanları doldurunuz.