Fatma Tuncer: Yoksulların hikayesi

Açlık sınırında yaşayan kişilerin ağır şartlar altında çalışarak elde ettikleri para, kira bedelini ancak karşılayabiliyor. Yani bir baba bir ay boyunca sadece kira için çalışıyor ne acı değil mi? Peki geri kalan masraflar ne olacak? Baba çocuğunun yeme, içme ve okul masrafları için hangi kapıyı çalacak? Yoksulluk sınırının altında yaşayan ve en temel ihtiyaçlarını dahi karşılayamayan binlerce insanımız var. Fakat hâl böyleyken bakanlar, siyasilere yaranmaya çalışan bazı gazeteci yazarlar ve yoksulları hiçbir şekilde tanımamış tanımak da istememiş olan tuzu kurular her şeyin yolunda gittiğine dair açıklamalar yapıyorlar. Ya biz bu kişilerle aynı toplumda yaşamıyoruz ya da onlar olayları görmek istedikleri gibi görüp değerlendiriyorlar. Bilmiyorum…

Yoksulluk bir imtihandır. Ancak muhtaçların tüm ihtiyaçlarını karşılamak öncelikle devletin sonra duyarlı insanların görevidir. Fakat ne yazık ki, bugün yoksulluğuna çare bulamayıp cinnet geçiren anne-babaların çığlıkları bu konuda ne kadar duyarsız olduğumuzu gösteriyor. Daha geçtiğimiz günlerde Hatay’da yaşayan ve uzun süredir işsiz olduğu öğrenilen Adem Yarıcı adlı kişi Hatay Valiliği’nin önüne geldi ve “çocuklarım aç iş istiyorum” diye haykırdı. Bir insan eğer şehrin en yetkin görevlisinin bulunduğu mekâna gelip de çocuklarım için iş istiyorum diyorsa, bu tehlikenin ilk sinyalidir. Burada ilgili kişiler, duyarlı vatandaşlar çaresizliğe teslim olan kişiye el uzatmak ve onun yarasını sarmakla sorumludurlar. Eğer tehlikeyi görmeyip yardım isteyen kişiye duyarsız kalırsanız olay Adem Yarıcı’nın hikâyesi gibi ölümle bitecektir. Nitekim işsiz kalan ve ruh sağlığı bozulan kişi beklediği yardıma ulaşamayınca kendini ateşe verdi ve yaralı vaziyette hastaneye kaldırılırken kalp krizi geçirip hayatını kaybetti.