Sosyal Medya

Mehmet Akif Ersoy ve Mustafa Kemal Atatürk'e atfedilen Çarpıtmalar

17-11-2019 11:20

Mustafa Kemal’in hastalığı ile ilgili Uğur Dündar’ın yazdığı yazıda, Mehmet Akif’e dair bir atıfta bulunulmuştu. Prof. G. Saygı’dan alınan cümlede Akif’in, “Eğer ömrüm kaldıysa, Allah benden alıp Mustafa Kemal’e versin” dediğini, pek çok öğrencim, okuyucum arayıp sorduklarında, haberdar oldum.



Mehmet Akif konusunda çok okumalar yaptım fakat bu cümleye hiçbir yerde rastlayamadım. Yetmedi konuyla ilgili uzmanlara sorduğumda, bunun gerçekle alakası olmadığını söylediler.
 
Hatta M. Akif’e, Şeyhülislâm M. Sabri, Mısır’da gönüllü sürgün olduğu yıllarda, “Milli Mücadele sırasında, Mustafa Kemal’e neden destek olduğunu” sorunca Akif:
 
“Anadolu, Yunan ordusu tarafından işgal edilirken, tercih yapacak zamanın olmadığını söyler.” Ali Ulvi Kurucu’nun, M. Ertuğrul Düzdağ tarafından hazırlanan hatıralarının ilk cildinde (bkz. s. 112) bu konu anlatılır.
 
Yine Mustafa Kemal’in bir casus tarafından öldürüleceğini engelleyenin Akif olduğu birkaç yıl önce yazılmış, tarafıma sorulmuştu ki, o hadise doğrudur.
 
Kavi bir insanlık abidesi Akif, Eşref Edip’le birlikte, Mustafa Sagir isimli şahıstan şüphelenirler, şaibeli mektuplarını zamanın İçişleri Bakanı Adnan Adıvar’a iletip suikastı önler, adamı yakalatırlar. (Bkz. Eşref Edib, Milli Mücadele Yılları, s. 110-111).
 
M. Akif’e, M. Kemal ile ilgili atfedilen uydurma bir yeminde Mithat Cemal Kuntay’ın kitabında geçmekte. Devir, korkunun kol gezdiği bir dönem ve Akif’in dostları bile onu “gizli gizli sevmekte”dirler.
 
Kuntay, Akif’i ziyaretinde, Hakkı Tarık Us’un da oradan çıktığını görür ve ona ne konuştuklarını sorar:
 
“… Mısır’da oturmayı ihtiyar edişinin, kendisi gibi, Müslümanlığı şekilden ibaret bilmeyen bir şahsiyetin mesela şapka giymemek için hudut haricine çıkmış olması yolunda dedikodu çıkardığını Akif’e ima ettim ve kalmak üzere dönüşünün dostlarına nasıl manevi bir huzur getirdiğini söyledim. Atatürk’ü de kendisi hakkında hüsn-ü niyetle dolu bulduğumu anlattım.
 
-Bu sözlere karşı ne dedi Akif?
 
-Tarık Bey, dedi, ben yemin etmem fakat işte yemin ediyorum; ben Milli Mücadele’de yanında bulundum, yakından tanıdım. Vallahil’azim, eğer Atatürk olmasaydı bu zafer kazanılamazdı.
 
Hakkı Tarık biraz düşündü, sonra:
 
-Fakat dedi, ben Atatürk’e böyle bir sözden ziyade tercümeyi götürmek istiyorum.” (Kuntay, Mehmet Akif, s. 250).
 
Hakkı Tarık’ın bu ziyareti doğrudur. M. Akif, ülkesine döner dönmez M. Kemal, H. Tarık’ı Mehmet Akif’i ziyarete göndermiş ve Kur’an Meali’ni almakla görevlendirmiştir. Akif’in vefatından sonra da namazlarda Türkçe Kur’an reformunu gerçekleştirmek için M. Kemal, dönemin Maarif Vekili Hasan Âli Yücel’i, Akif’in meali için Mısır’a göndermiştir.
 
Biz asıl konuya gelelim.
 
M. Cemal’in yukarıda, “Ben yemin etmem… diye başlayan, M. Akif’e atfedilen ifadeleri doğru değildir. Zaten kitabında bazı kısımları Eşref Edib’in eserinden aktararak kendisine mal etmiştir.
 
Peki, konunun doğrusu nedir? Onu da Hafız Asım Şakir anlatıyor:
 
“Akif Bey hasta yatıyor, ben her gün yanındayım. Ne yapıyorum? Gelen giden ziyaretçileri ağırlıyorum. Bakın size bir hadise anlatayım:
 
Bir gün Hakkı Tarık Us, Ruşen Eşref ve adını hatırlayamadığım bir başka zat geldiler.
 
Hakkı Tarık, ‘Üstad, dün akşam Gazi hazretleriyle beraberdik. Sizden sevgiyle, sitayişle bahsetti. Güzel sözler söyledi. Ve hatta -dikkat buyurun sözlerime- kendilerine hiss-i adavetim (düşmanlık hissim) yoktur. Eğer olsaydı dedi, Türkiye’ye dönmesine müsaade etmezdim, İstiklal Marşı’nı da kaldırırdım.’
 
Akif Bey, ‘Demek öyle’ diyerek doğruldu, ‘Asım bana yardım et!’ dedi, arkasına yastık koydum. Bir yandan da içimden, ‘Eyvah, şimdi olmadık bir söz söyleyecek!’ diye geçiriyordum. Şöyle biraz eğildi:
 
‘Hakkı Beyefendi, dedi, hatırlar mısınız, biz Gazi’yle harp sahasında ön saflarda beraber gezdik, beraber yürüdük. Kendisini Meclis’te sonuna kadar destekledik. Bu böyleyken Gazi hazretlerinin adavet (düşmanlık) kelimesini telaffuz etmesine hayret ettim. Beni memlekete sokmayabilirdi, lütfettiler, kendilerine minnettarım. İstiklal Marşı’na gelince, dedi, işte onu kaldıramazdı. Nasıl kaldırırdı ki, Meclis’te ilk okunduğu gün, Tunalı Hilmi hariç, herkes ayakta dinledi, kendileri de dâhil.’
 
Yorulmuştu yavaşça geriye yaslanırken, ‘İstiklal Marşı bir daha yazılamaz’ dedi. ‘Kimse yazamaz, ben de yazamam!’ dedi. Sonra sözlerini derinden gelen bir sesle, ‘Allah bu millete bir daha İstiklal Marşı yazdırmasın’ dedi, sustu.
 
Kitaplarda bu olayın sonunu anlatıyorlar da, nedense başını anlatmıyorlar. Sebebini anlamıyorum.” (Beşir Ayvazoğlu’nun Hafız Asım’la röportajı, Tercüman, 18-20 Mart 1988. Elemim Bir Yüreğin Kârı Değil, Mehmet Akif Albümü, Timaş Yayınları, İstanbul, 2013, s. 100.)
 
Böylelikle M. Cemal’in yakın dostu Akif’e dair anının, çarpıtma olduğu ortaya çıkmakta.
 
Mustafa Kemal Atatürk’ün, İstiklâl şairi, Milli Mücadele’nin manevi lideri Mehmet Akif Ersoy’a bakışı nasıldı?
 
Bu sorunu cevabını Sabatayist Sabiha Zekeriya Sertel pek açık biçimde vermekte:
 
“1937 senesinde Pera Palas’ta Ticaret Mektebi’nin müsameresine gelen Atatürk, Akif için gençlerin ihtifal (anma toplantısı) yaptığını haber aldığı zaman gençleri inkılâba muhalefet eden bir şairi büyük adam telâkki ettikleri için, ‘Büyük adam olsaydı, büyük inkılâpların yapıldığı memlekette oturur, inkılâba karşı cephe almazdı…’ şeklinde paylamıştır.” (Sabiha Zekeriya Sertel, Sebîlürreşâdcıya Cevap, Tan Matbaası, İstanbul 1940, s. 35).
 
Mustafa Kemal’in tercihi İslâmcı şair Mehmet Akif değil, Batıcı ve ateist şair Tevfik Fikret’ti. Onun sofrasında da en çok Fikret’in şiirleri okunurdu…
 
 
 
 
Müellif: Mine Alpay Gün / Milli Gazete

Etiketler :

Henüz yorum yapılmamış.

* İşaretli tüm alanları doldurunuz.