Abdulaziz Tantik'in Kaleminden: İnsan Huzur Ve Acıdır

Meseleyi bu çerçeve içinde tanımlayınca geçici olan ile kalıcı olan arasındaki farkı kavramak ve buna göre davranmayı öncelemek de bir hak olarak doÄŸuyor. Dünya ve içindekiler, somut olan her ÅŸey geçici bir tabiata sahiptir. YaÅŸam tarzımız, yaÅŸantımız, hatta yaÅŸamımızın kendisi de geçici ve ölene kadar geçerlidir.  O zaman tek bir seçenek kalıyor. Ä°nsanı aÅŸan, aÅŸkın bir durum ancak insanı tatmin eder. Bu söz konusu edildiÄŸinde ise karşımıza anlam dediÄŸimiz olgu çıkar. Bu olgu üzerinden ben kimim, yaratılış nedir? Yaratıcı ve oluÅŸun hakikati nedir? Dünya ve içindekilerin anlamı nedir? Bu sorulara aklı başında cevaplar vermekle yükümlü tutarız kendimizi… 

AÅŸkınlık beraberinde bir soyutluÄŸu taşır. Ä°ÅŸte insan, anlam üzerinden bu soyutluluÄŸu doÄŸru bir ÅŸekilde algılayarak kendini aÅŸkınlığın kucağına bırakabildiÄŸinde yukarıda sorulan sorulara doÄŸru cevaplar üretebilir.

Ä°nsan, sahip oldukları üzerinden mutlu olmaz. Çünkü o mutluluk elinden çıktığı zaman acıya tekabül eder. Ama insan, kendini aÅŸan, aÅŸkınlık üzerinden kendisini tanımladığı zaman sekinet bulur. Ä°ÅŸte bu sekinet, onu sürekli huzurda tutar. Huzurda olan ise ne yaÅŸarsa yaÅŸasın, hep mutlu olur. Çünkü o huzurdadır. Huzurda olan huzurlu ve dolayısıyla mutlu olur, mutlu kalır.

Ä°nsan, yabancılaÅŸtığı ÅŸeyden mutluluk duymaz. Ä°ÅŸte mutluluÄŸun zıttı yabancılaÅŸma sonucu karşı karşıya kaldığımız acıdır. Çünkü acı, kiÅŸinin kendisini ait hissetmediÄŸi bir zeminde varlığını sürdürüyor bulmaktan neÅŸet eden bir duygusal durumdur. Bu duygusal durum, akli, kalbi ve ruhi bir özellik taşır. Bu yüzden acı çekmek mukadder bir özellik olarak insana tevdi edilmiÅŸtir. Acı bu çerçevesi içinde ontolojik bir zeminde duruyor. 

Kısaca dersem; mutluluk geçici bir durum, kiÅŸinin sahip oldukları üzerinden kendisinde oluÅŸan sevince denir. Acı ise ontolojik bir zeminden hareketle oluÅŸan duygusal karaktere denir. Duygusal olarak acı temel, mutluluk ise geçicilik kazanır. Huzur ise insanın sekinet üzere oluÅŸu ve her ÅŸeyi olduÄŸu gibi kabulü ile saÄŸlanabilir olan bir ÅŸeydir. Aynı zamanda huzurda olmak kiÅŸinin kendi hakikatinin farkına vararak hakikat üzere bir yaÅŸamı sürdürebilmeyle iliÅŸkilidir. Huzur üzerinden elde edilen mutluluk ise sevinçten çok kiÅŸinin tatminliÄŸi ile iliÅŸkilidir. Manevi bir duygudur... 

Biraz daha konuları açacak olursak eÄŸer; huzur, kiÅŸinin, ontolojik duruÅŸunun saÄŸlamlığı ile elde ettiÄŸi sükûnettir. Ä°nsan, tatmin olmuÅŸ bir düÅŸünce ile eylemlerinin verdiÄŸi tatminliÄŸin kendisinde oluÅŸturduÄŸu sekinet haline huzur demek isabet olur. Huzur aynı zamanda kendi Yaratıcısının varlığı karşısında sürekli huzurda oluÅŸunun bir belirtisidir. Böylece kiÅŸi huzurda olduÄŸunda onun tatminini ortadan kaldıracak veya onun mutluluÄŸunu elinden alacak baÅŸka bir güç düÅŸünemez. GeçiciliÄŸini aÅŸarak elde ettiÄŸi bu huzuru elinden kaybetmenin tek ÅŸartı, anlam ve yaÅŸamının kaygısı olan huzuru kaybetmesini saÄŸlayacak olan geçiciliÄŸin ÅŸehevi gücüne yenik düÅŸmesi ve geçicilikte kaybolmaya yüz tutmasıdır. Bu da yabancılaÅŸmayı beraberinde getirir. YabancılaÅŸma ise acıyı çoÄŸaltır ve süreklileÅŸtirir. Ta ki yeniden anlamı bulması ve huzuru kazanmasıdır. Huzur, kendisine verildiÄŸinde bu sefer dört elle sarılmasının gerekliliÄŸini de öÄŸrenmiÅŸ ve tecrübesine katmış hale gelir. Bu mutluluÄŸunun devamına yönelik en önemli amildir.

Mutluluk, geçici duygusallıktan kendini kurtararak huzura ulaşır. MutluluÄŸun acıyla iliÅŸkisi ise, sahip oldukları üzerinden elde ettiÄŸi tatminliÄŸi kayıp ettiÄŸi zaman kiÅŸide meydana gelen kaybetme korkusunun tezahürü olan duygusallıktır. Bu duygusallıktan neÅŸet eden acı, kiÅŸiyi yanlış kodlamalara da yöneltebilir. Yanlışa, yanlış ile cevap vererek acıyı çoÄŸaltabilir. Acıdan kaçan kiÅŸinin kendini uyuÅŸturacak olan eÄŸlenceye kaptırması da yanlışların ve acının devamına neden olur. 

Huzurun saÄŸlanmasının teminatı, gerçeklik ile hakikat ve hakikatin iz düÅŸümü olan gerçekliÄŸin neye tekabül ettiÄŸini anlamak ve idrak ederek varlığının özü olarak kabullenmeden oluÅŸur. Ä°nsan, kendi Yaratıcısını idrak ettiÄŸinde ve yaratılışın her safhasında O’nun izini kavradığında sürekli O’nunla kuracağı iliÅŸki ve iletiÅŸimi de garanti altına almış olur. Huzur tam olarak bu garantide saklıdır. O zaman kiÅŸi, sürekli olarak Allah ile beraber olduÄŸunun bilinci içinde huzurda olduÄŸunu idrak eder ve idrak üzerinden hayatını tanzim ederek varlığının temeli kılar. Artık o huzurdadır. Bu huzur ona süreklileÅŸmiÅŸ bir mutluluk kazandırır. Burada mutluluk artık geçici olanın kiÅŸide oluÅŸturduÄŸu hazzın ötesine geçerek aÅŸkınlık kazanır. Mutluluk huzurda oluÅŸunun zemini olduÄŸu için ontolojik bir karakter taşımaya baÅŸlar. Geçici mutluluÄŸu kaybettiÄŸi zaman kiÅŸinin duyacağı acı ile huzurda iken bunu tecrübe ve idrak ettikten sonra bunu kaybeden kiÅŸinin acısı aynı terazi ile ölçülemez. Bu acı artık piÅŸmanlığın derinliÄŸinde ateÅŸle yanmanın vereceÄŸi duygusal gücü temin eder. KiÅŸi acı çektikçe azap ona tatlı gelmeye baÅŸlayacak ve böylece bu acıdan sonra affedilme umudu onu acıya dayanıklı kılarak bir baÅŸka açıdan mutluluÄŸa taşır. Ve böylece umut ile mutluluk arasındaki bağı da algılama imkânını elde etmiÅŸ oluruz.

BaÅŸlıktaki soruya yöneldiÄŸimizde; insan, kendisi olduÄŸunda, yaratılışının amacını doÄŸru bir ÅŸekilde kavradığında ve Yaratıcısının rızasını kazanacak kulluÄŸunu yerine getirdiÄŸi konusunda bir kanaate sahip olduÄŸunda, kendisine verilen ÅŸey ile yetinmeyi de öÄŸrenecektir ve öyle kabul ederek davranışlarını bu yetinme ile belirleyerek huzuru kalıcı hale getirecektir. 

Mesele, kiÅŸinin kendi anlamını, yaratılışın anlamını, kendisine yaratılış üzerinden verilen teklif ve sorumluluÄŸun ne olduÄŸunun anlamını, hayatın anlamını ve hayatta meydana gelen ÅŸeylerin anlamını kavrayarak yetinmeyi öÄŸrenir ve yetinme üzerinden huzur bularak mutluluÄŸunu daimileÅŸtirir. Acısı ise bütün bu süreçte devam eder. Çünkü insan, Allah’a olan iÅŸtiyakının sonucu ona ulaÅŸamamanın oluÅŸturduÄŸu boÅŸluktan ve bu boÅŸluÄŸun ne zaman aÅŸacağını bilememeden kaynaklanır. Ä°ÅŸte vuslat beklentisi acıyı olgunlaÅŸtırır. Mutlu ve huzurlu biri acıyı çekerek varlığının anlamının peÅŸinde koÅŸar…