Adım Vail. 9 Yaşındayım. Buraya Layık Görmediler Beni

-Selâmun aleyküm amca.

-Aleyküm selâm çocuk. Ne güzel selâm veriyorsun. Daha yaşın kaç senin? Adın nedir?

-Adım Vail. 9 yaşındayım.

-Mahallemizin çocuklarından böyle güzel selâm duymuyoruz çoktandır. Sen hangi mahalledensin?

-Mahallenizden olmak için gelmiÅŸtim. Ama olamadım.

-Neden mahallemizden olamadın?

-Ben olmak istedim. Ama buraya layık görmediler beni.

-Neden layık görmediler?

-MülteciymiÅŸim ben.

-Ama bizim dilimizi konuÅŸuyorsun. Türkçeyi nereden öÄŸrendin sen?

-Sokaktan. Sanayiden.  Çay satarken, simit satarken, mendil satarken, yük taşırken…

-Okula gitmiyor musun? Orada öÄŸretmiyorlar mı?

-Gidiyordum. Sokakların daha öÄŸretici olduÄŸunu öÄŸrendim. Derslerde anlatıldığı gibi deÄŸilmiÅŸ hayat.

-Bu saatte okulda olup ders alsan daha iyi olmaz mı?

-Hayır. Bu gün ben ders vereceÄŸim.

-Kime? Ne dersi vereceksin?

-Ä°nsanlara, insanlık dersi…

-O elindeki nedir?

-Ä°p. Siz urgan diyorsunuz.

-Yük mü taşıyorsun onunla?

-Evet. Hayatın, savaşın, suçluların, günahkârların yükünü ben taşıyorum.

-Sen büyümüÅŸte küçülmüÅŸ gibisin. Åžifreli ve gizemli konuÅŸuyorsun.

-Ama mahallenizde bana küçükken büyümüÅŸüm gibi davranıyorlar.

-Bugün ne taşıyacaksın o iple?

-O ip beni taşıyacak bugün. EÄŸer taşıyabilirse.

-Yine ÅŸifreli konuÅŸuyorsun.

-Açık konuÅŸunca beni kimse dinlemiyor.

-Gel otur yanıma. Ben dinlerim. Nereye gidiyorsun öyle? O tarafta seni dinleyecek kimseyi bulamazsın. Mezarlık var orada.

-Beni en iyi oradakiler anlıyor. Beni ve ailemi üzmeyenler orada. Hem arkadaÅŸlarım da orada. Aylan, Furkan, Hammudi…

-Mahalledeki çocuklar üzüyor mu seni?

-Hayır. Çocuklar üzmeyi bilmezler. Fakat büyükler çocuklara bile üzdürüyor bizi.

-Selâm söyle arkadaÅŸlarına. Bir daha görüÅŸür müyüz?

-Ben seni göremem. Ama sen beni birkaç gün daha görebilirsin ekranlarda. Sonra unutursun.

-Yine gizemli konuÅŸuyorsun.