Sosyal Medya

Özel / Analiz Haber

İhsan Süreyya Sırma: Bir ayda yapamadığımı, rahmetli Muhammed Ali Clay, bir yumrukta gerçekleştirdi

02-07-2019 09:42

Paris’teki öğrencilik yıllarımdaydı. Bazen doktora dersleri için Collège de France’taki derslerime, bazen de kütüphaneye gidiyordum. Kütüphaneye gittiğim bir gün, İranlı bir âlimle tanıştım. Adı Mohammad Mukrî idi. O da, o zamanki “şahlık diktatoryası”na dayanamamış, Fransa’ya iltica etmiş İran’ın Kirmanşah bölgesinden bir Kürt âlimdi. Bir gün, kahve molası sırasında bana, “İhsan Bey, sen Türkiye’den burslu musun, yoksa baban mı seni okutuyor? diye sordu. Ben de, “babam beni Fransa’da okutacak kadar zengin değil, Türkiye’de burs sınavını kazandım; öyle okuyorum” dedim. “Peki, istediğin kitapları satın alabiliyor musun?” diye sordu. Ben de, “hayır” dedim. Bana, “biraz para kazanmak ister misin?” diye sordu. Ben de “evet” dedim. “Bak! dedi. Benim ilkokula giden bir oğlum var. Biliyorsun Perşembe günleri okul tatildir. Sen Perşembe günleri sabah öğlene kadar bizim eve gel ve bu çocuğa İslâm’a dair ne biliyorsan anlat; Hristiyan olmasın! Ben de onun karşılığında, kitap alabilecek kadar para veririm” dedi. Ben de kabul ettim ve Perşembe sabahları Mukrî Bey’in evine gitmeye başladım.



İlkokul beşinci sınıfta olan oğlunun adı Emir’di. 
Emir’le tanıştıktan sonra her Perşembe sabahı ona derse gidiyordum. Gidiyordum amma, bir türlü Emir’i, beni dinlemeye ikna edemiyordum. “İslâm” deyince, “İran” dedikçe, “Arabistan” dedikçe, “Türkiye” dedikçe, çığlık atıp, “ben bunları sevmiyorum; bana bunlardan bahsetme!” diyordu. Ve tabi ben de bir netice alamıyordum. Durumu babasına anlatınca, bana, “biraz sabret; bunun annesi Alman” dedi. Ben de Emir’e gidiyor, bir türlü onu “mindere” çekemiyordum. Fakat bir gün Allah’ın lütfu ile bir olay oldu ve bizim Emir yola geldi. O zamanlar, bütün dünyanın tanıdığı efsane bir boksör vardı: Muhammed Ali Clay. Çarşamba akşamı Liston’la dövüşüp, onu nakavt etmişti. Ertesi gün, Emir’e derse gittim. Nasıl olduysa birden, “Emir! Akşam ki boks maçını izledin mi?” diye soru verdim. Emir, “evet izledim, Cassious Clay kazandı!” dedi. Ben de, “Bak Emir! O Cassious Clay Müslümandır ve adı Muhammed Ali’dir!” dedim. Bu cümlem üzerine Emir öyle çarpıldı ki birden, “ben de Müslümanım! Yarın sınıfa gidip, beni “Müslüman” diye azarlayan, döven Fransızlara “Muhammed Ali de Müslümandır!” diyeceğim. O zaman Araplar da, İranlılar da, Türkler de Müslüman mı?” dedi. Ben de, “tabi bu saydıklarının tamamı Müslümandır! Okulda sana yanlış anlatıyorlar!” dedim. 
Bizim ele-avuca sığmaz Emir, İslâm’ı ve Müslümanları sevmeye başladı. Artık beni dinliyor, İslâm’a dair soru üzerine soru soruyordu.
Kısaca benim bir ayda yapamadığımı, rahmetli Muhammed Ali Clay, bir yumrukta gerçekleştirdi![1]

Etiketler :

Henüz yorum yapılmamış.

* İşaretli tüm alanları doldurunuz.