Hermann Hesse’nin en etkileyici vaizleri ağaçlarmış

20. yüzyılın en önemli yazar ve şairleri arasında yer alan Hermann Hesse, 2 Temmuz 1877 yılında Almanya’da dünyaya geldi. İlk şiirini 25 yaşında yazan Hesse, 1904 yılında serbest yazarlığa başlayarak; roman, öykü, deneme, şiir ve kültür alanındaki yazılarıyla tüm dünyada milyonlarca okur kitlesine ulaşmayı başardı. Eserlerinde ise insanın kendisi olma, kendini tanıtma ve bireyin toplumdaki rolünü ele alan konular üzerinde yoğunlaştırmıştır.

İnsanlık için gönüllü oldu

“Bozkırkurdu”, “Siddharta”, “Peter Camenzind”, “Demian”, “Narziss ve Goldmund”, “Çarklar Arasında” ve “Boncuk Oyunu” romanları yazarın en tanınan edebi eserleri arasında yer alır. Yapıtlarında, bireylerin öz benliğine kavuşmasını konu alır. Ayrıca, eserlerinde Doğu kültüründen birçok özelliğini işlemiştir. Birinci Dünya Savaşı başladığında Alman hükümetine savaşmak için gönüllü olduğunu bildiren Hesse, sağlık sorunları nedeniyle savaşa katılmamıştır. Ancak savaş tutsaklarının bakımı için hizmet vermeye başlamıştır. Yazar bu yüzden bir dönem Almanya tarafından sevilmemiştir.

Sizler için Hesse’nin kitabından ağaçlara dair düşüncelerini, onlara bakışını göstermek amacıyla bazı bölümler seçtik:

Ağaçlar

“Ağaçlar hep en etkileyici vaizler olmuştur benim için. Ormanlar ve korularda halklar ve aileler halinde yaşayan ağaçlara hayranım ben. Tek başına duran ağaçlara daha da hayranım. Yalnız insanlar gibidir onlar. Şu ya da bu zaaftan ötürü sıvışıp giden münzeviler gibi değil, yalnızlaşmış büyük insanlar gibi, Beethoven ve Nietzsche gibidirler. Tepelerinde uğuldar dünya, kökleri sonsuzluğa uzanır ama sonsuzlukta kaybolup gitmez, var güçleriyle tek bir şey için onlara özgü büyüyüp serpilmek, varlıklarını ortaya koymak için çabalarlar. Hiçbir şey daha mükemmel değildir güzel, güçlü bir ağaçtan.

Bir ağaç kesildiğinde ve çıplak, ölümcül yarasını güneşe gösterdiğinde, gövdesinden geriye kalan o ak kütüğünden, o mezar taşından tüm tarihi okunabilir. Yaş halkaları ve yumrularında birebir yazılıdır tüm mücadeleler, tüm acılar, tüm hastalıklar, tüm mutluluk ve serpilişler, kurak yıllar, bereketli yıllar, savuşturulmuş saldırılar, atlatılmış fırtınalar.”

Kestane ağaçları

“Bir süre yaşadığımız her yer, ancak orayla vedalaştıktan epey sonra belleğimizde biçim kazanır ve hiç değişmeyen bir imgeye dönüşür. Orada bulunduğumuz ve gözümüzün önünde olduğu sürece, tesadüfi ya da kalıcı şeylere hemen hemen aynı önemi atfederiz, gereksiz ayrıntılar ancak çok sonra silinir gider. Belleğimizde sadece hatırlamaya değer olanlar kalır; öyle olmasaydı, hayatımızın tek bir yılını bile korkmadan, gözümüz kararmadan bakamazdık!

Bir yerin biz de kalan imgesinde neler neler vardır; su, kaya, çatılar ve meydanlar ama benim için özellikle de ağaçlar. Bizatihi güzel ve sevilesidir onlar kendini binalarda ifade eden insanın karşısına doğanın masumiyetini koymakla kalmaz, toprağın türü, iklim ve hava, ayrıca insanın anlamı üzerinde de çok şey söylerler. Şimdi yaşadığım köyün daha sonra hafızamda nasıl yer edeceğini bilmiyorum. Fakat hiçbir ağacın, çalının yetişmediği bir şehri ya da doğayı zihnimde tam olarak canlandıramadığım gibi o tür yerler ben de hep bir karaktersizlik izlenimi uyandırır.”

Hermann Hesse, Ağaçlar, Kolektif Kitap.

Ezgi Aşık

kaynak: Dünya Bizim