Kim kazanıyor?

Abdullah MuradoÄŸlu - Yeni Åžafak

Eskisi de, yenisi de, bütün emperyalizmler ülkelerin zaaflarından yararlanırlar. Çözüme kavuşturulamayan ihtilaflar, emperyalist güçlerin o ülkelere kıskaçlarını geçirmeleri için elverişli koşullar sağlar. Çözüme kavuşması kolay birçok ihtilaf ise yöneticilerin basiretsizliği ve emperyalist oyuncuların el altından didiklemeleri sonucunda çatallanarak derinleştirilir.

20. yüzyılın ikinci yarısının neredeyse bütün çatışmaları emperyalist devletlerin arkalarında bıraktıkları sorunlar yüzünden çıktı. Bu sorunların çoÄŸu bilinçli olarak üretilmiÅŸti. Böylece emperyalistler çekilseler bile elleri bir ÅŸekilde içerde kalmaya devam edecekti.  Emperyalist güçler tarafından çizilen yapay ülke haritaları savaÅŸları teÅŸvik ve tahrik edici mahiyetteydi.

Bugün dünyanın birçok bölgesinde yaÅŸanan çatışmaların kaynağında da emperyalist güçlerin dahli var.  “Åžangay Ä°ÅŸbirliÄŸi TeÅŸkilatı”na eÅŸ zamanlı üye oldukları anlarda bile Hindistan ve Pakistan güçleri arasındaki sınır çatışmaları devam ediyordu. Aradan 70 yıl geçmiÅŸ olmasına raÄŸmen, Ä°ngilizlerin Hindistan’dan çekilirken bıraktıkları sorunlar hala çatışmalara yol açıyor.   Pakistan ve Afganistan arasında da Ä°ngiliz sömürge döneminden kalma bir sınır meselesi var.  Bugün Afganistan’daki çatışmaların bu ihtilaflı bölgelerde yoÄŸunlaÅŸtığını kaydetmek gerekir. 

ABD, Çin ile rekabetinde daha iyi bir pozisyon saÄŸlamak için Çin’le ihtilafı olan ülkeleri etrafında toplamaya çalışıyor. ABD böylece “Çin’i çevreleme” politikası izliyor.  Çin Halk Cumhuriyeti, Güney Çin Denizi ile DoÄŸu Çin Denizi’nde baÅŸta Japonya, Filipinler, Güney Kore ve Vietnam baÅŸta olmak üzere birçok ülkeyle ihtilaflı.  Bu ülkeler tek baÅŸlarına Çin’le mücadele edemeyeceklerinden ABD’nin gücüne ihtiyaç duyuyorlar. ABD’nin Pasifikler politikası bu ihtilafların sömürülmesi üzerine bina ediliyor. Bu ülkelerin Çin’le ihtilaflarının sonuçlanmasından deÄŸil, tam aksine bu ihtilaflı halin devam etmesinden fayda saÄŸlıyor ABD. 

ABD’nin derin devletinde büyük pay sahibi olan askeri-endüstriyel yapı, ülkeler arasındaki ihtilaflar ve çatışmalar sayesinde varlığını devam ettiriyor. Bu yapının ihtiyaçlarıyla kendi hırslı tüccar yeteneklerini buluÅŸturan BaÅŸkan Trump, Riyad ve Abu Dabi’ye yeÅŸil ışık yakarak “Katar krizi”nin katalizörü oldu. Washington’un bilgisi ve izni olmadan, OrtadoÄŸu’da en büyük ABD üssüne ev sahipliÄŸi yapan Katar’ın tecrit edilmesi ve abluka altına alınması mümkün deÄŸil. Bu ülkeler kendi baÅŸlarına böyle bir karar alamazlar.

Açıkça görüldüğü gibi ‘Katar  krizi’nden en azami faydayı saÄŸlayan ABD  oldu. BaÅŸkan  Trump Riyad’ın ardından Katar’dan da kallavi bir anlaÅŸma kopardı.  Katar, cebine 12 milyar dolar koyarak Sam Amca’yı yatıştırma yoluna gitti.  Katar ile ablukacı devletler  arasındaki ihtilaf devam edebilir, ABD çok fazla müdahil olmayacaktır. ‘Suudi- Ä°ran gerilimi’nde olduÄŸu gibi, Katar ile diÄŸerleri arasındaki ihtilaflı halin devam etmesi daha fazla iÅŸine gelir.

Bölgedeki ülkelerin birbirileriyle ihtilaflarından fayda saÄŸlayan bir diÄŸer güç, Ä°srail. Araplar Farslarla, Araplar Araplarla, Müslümanlar Müslümanlarla savaÅŸtıkları sürece Ä°srail daha rahat hareket edeceÄŸini düşünüyor.  1980’lerdeki “Ä°ran-Irak Savaşı” da Ä°srail’e yaradı.  Ä°srail, bölgede en güçlü hasmı Irak ile yeni hasım Ä°ran’ın sekiz yıl birbirini tüketmesini keyifle izledi. Ä°srail de, mümkün olduÄŸunca parçalanmış bir Ä°slam havzası istiyor. Aslında bütün mesele kendimizle ilgili. Bir zamanlar Ä°slam uygarlığının merkezini teÅŸkil eden bu bölgede ihtilafları çözme yeteneÄŸimizi uzun bir süredir kaybetmiÅŸ olmamızın bedelini ödüyoruz.