Sosyal Medya

YaÅŸam

Küçük meselelerle uğraşmaktan ıskalanan büyük meseleler - Mevlana İdris

28-02-2017 07:08

Ve ömürler bu küçük meselelerle uğraşadurup yavaşça biterken ıskalanan büyük meseleler. Artık yerine konulamayacak bir gül. Ne olmuş? Vazo kırılmış. Uçup giden bir anlam. Ne olmuş? Elinin körü olmuş. Toplum denen cehennem her kafada başka türlü kanıyor. Bu sebeple büyük meseleden söz açan birini görünce dikkat kesiliyorum hemen. Çok geçmiyor şeker hastası bir vatandaşla daha karşı karşıya olduğumu hemen görüyorum. Zıplamalar, kızıp bağırmalar, derin kırgınlıklar, şu bu. İnsanız işte, her şey bizim için. Hepsi gelir başımıza, hepsi geçer ölünce. Sana çektiren de ölümlü, unutmuş olmalı bunu, nedir ya hu? Gelgelelim büyük meseleye. Var, hep var oldu, hep de var olacak.


Herkes her gün’ büyük’ düşüncelerle, meselelerle iÅŸtigâl etmiyor.
 
Dünyayı kurtarmak deÄŸil, milyarlarca insanın derdi. Çok daha baÅŸka, küçük, minicik ÅŸeylerle uÄŸraşıyor ‘büyük insanlık.’
 
Ev kirası, çorba parası, baş ağrısı, kalp ağrısı, nezle, çocuğa ayakkabı, banyoya şampuan, varsa arabaya benzin yoksa akbile kontör, kart borçları vs.
 
Bir de küçük insanlarla uğraşan insanlar var. Otopark kavgası, kapanmayan çukurlar, açılmayan telefonlar, cevap verilmeyen çağrı merkezleri, laf anlamayan müşteri temsilcileri, vidayı iyi sıkmadığı için başınıza işler açan her türden tamirciler, yanlış gelen faturaları düzeltilirken çekilen işkenceler vs vs.
 
Ve ömürler bu küçük meselelerle uğraşadurup yavaşça biterken ıskalanan büyük meseleler. Artık yerine konulamayacak bir gül. Ne olmuş? Vazo kırılmış. Uçup giden bir anlam. Ne olmuş? Elinin körü olmuş.
 
Toplum denen cehennem her kafada başka türlü kanıyor.
 
Bu sebeple büyük meseleden söz açan birini görünce dikkat kesiliyorum hemen.
 
Çok geçmiyor şeker hastası bir vatandaşla daha karşı karşıya olduğumu hemen görüyorum.
 
Zıplamalar, kızıp bağırmalar, derin kırgınlıklar, şu bu.
 
İnsanız işte, her şey bizim için. Hepsi gelir başımıza, hepsi geçer ölünce.
 
Sana çektiren de ölümlü, unutmuş olmalı bunu, nedir ya hu?
 
Gelgelelim büyük meseleye. Var, hep var oldu, hep de var olacak.
 
Ama hepsinin gelip düğümlendiği yer, kendimiz olmak. Çok basit bir şey gibi duruyor, öyle değil mi? Altı üstü kendimiz olmak işte. Ama hadi ol olabiliyorsan. Seni ne kendine, ne de kendin olmaya bırakıyorlar. Kendiniz olduğunda da iş bitmiyor, yeni başlıyor; iyi olmak, adaletli olmak, güzel olmak. Nasıl olacak?
 
Daha sokakta otopark meselesini halledememiş bir sosyal cehennemin içinde debelenip dururken, gözükaradönmüş çapaçulluklarla mı âleme nizâmat verilecek?
 
Ben de isterdim küresel bir adalet terazisinin kefelerini parlatmayı, dirhemlerinin, okkalarının tozunu almayı.
 
Ama daha yoksulla varsılı aynı kulakla dinlemeden, sesi çıkanla çıkmayanı ölçüp biçmeden nasıl olacak bu işler?
 
Trump’ı da, kraliçeyi de, Putin’i de içinde eritecek bir iyilik ateÅŸi yakabiliyor musun, yakamıyor musun?
 
Cürmün varsa o kadar yer yakabiliyorsun nihayetinde. Aman dikkat et de kendini yakma. Kolay bulmadık seni adamım.
 
Çamur desenli ebrular
 
Dostlarımızdan ‘BoÅŸnak Süleyman’ gerçek anlamda bir kitap kurdu. Geçenlerde psikopatlarla ilgili bir kitap okumuÅŸ. Karamsarlığa kapılmış biraz. “Yahu” diyor, “hatıralarımı şöyle bir yokladım da, ne kadar çok psikopatla muhatap olmuÅŸum meÄŸer.”
 
Pek de haksız deÄŸil dostumuz. Ä°nsanız; okuduÄŸumuz kitaplar, yaÅŸadığımız olaylar, hatıralar nedeniyle karamsarlığa kapılabiliriz.  
 
Ama bardağın bir de dolu tarafı var. 
 
...
 
Yıl 1987.  TRT’de iki yıl devam edecek olan ‘Merhaba Çocuklar’ isimli bir  program hazırlamıştık. Bünyesinde mini dizilerimiz de vardı. 
 
Bendeniz bu projenin metin yazarı/senaristi idim. Dizilere oyuncu seçmek için bir mülakat düzenlemiştik. Seçilemeyen çocuklardan birinin annesi Aylin Hanım idi. Bu vesileyle tanış olduk kendisiyle.
 
Aylin Hanım bir bankada müdireydi. Çocuklarından biri lösemiden kaybetmiÅŸti hayatını; sevimli, hüzünlü anılar bırakarak. 
 
Bir de ebru bırakmıştı. Yarım kalmış bir ebru. Elişi ödevi.
 
Aylin Hanm bu hatıranın tesiriyle ebru kursuna kaydoldu. Zamanla, lösemili çocuklar yararına bir sergi açmayı hayal etmeye başladı.
 
Arada bir uÄŸrar, gösterirdi çalışmalarını. Ebrudan pek anlamam. Ama onun çalışmalarındaki suyun renklerle ahengi bir baÅŸka gibiydi. Her nakışta hafifçe dalgalanan su, atılan rengarenk rengarenk nakışlar, lösemili çocuklara doÄŸru usulca süzülmekteydi sanki. 
 
Aylin Hanım’ın ebru hocalarından biri Mustafa Düzgünman isimli bir yaÅŸlı bir ebruzendi. Bir baÅŸka gezegenden gelmiÅŸ bir gönül adamı. 
 
Aradan birkaç yıl geçti. Bu azimli çalışmalar meyvesini vermeye baÅŸlamıştı. DüzenleyeceÄŸi, ilk sergi Aylin Hanım’ın  hayatının en anlamlı olayı olacaktı. Yıllarca uÄŸraşıp bir iÅŸ baÅŸarmanın, bu baÅŸarıyı bir ulvi amaç için kullanmanın verdiÄŸi mutluluk ne ile ölçülebilirdi ki? Özellikle de çocuklar söz konusu olunca.
 
Ne var ki bu hayali yarım kalıverdi. 
 
Düzgünman’ın atölyesine  giderken trafik kazası... Bir kavÅŸakta, minibüsün çarpması sonucu... YaÄŸmurlu bir günde... Ebrulardan birkaçı çamurlu sulara bulanmış.
 
Birkaç ay sonra, kızkardeÅŸiyle birlikte  ebruları alıp Düzgünman’a gittik. Kazayı öğrenen üstâd pek hüzünlendi. Ebruları dikkatle inceleyerek:
 
“Hepsi birbirinden güzel; ama ÅŸu çamurlu suların oluÅŸturduÄŸu desenler bir baÅŸka güzel, birer ebru harikası” dedi.
 
Çamurlu sulardaki deseni farketmek... Çamur lekelerinin içindeki güzelliÄŸi farketmek! YaÅŸlı ebruzenin hayata ve olaylara bakışından kaynaklanan bir yaklaşım! 
 
Ä°yimser olmamız için pek çok nedenimiz var sanıyorum zira Düzgünman gibi insanların var olduÄŸu bir dünyada yaşıyoruz. 
 
...
 
Aylin Hanım’ın hüzünle noktalanan ebru serüvenini de bir çizgi roman bünyesinde senaryolaÅŸtırmayı düşündük. Ne var ki o da yarım kaldı.
 
Hayat bu. Yarım kalmayan ne varki efendim

Etiketler :

Henüz yorum yapılmamış.

* İşaretli tüm alanları doldurunuz.