Bir Hidayet Öyküsü - Ramazan Kayan

Sıcak ve samimi bir atmosferde eski ve yeni dostlarla çok güzel anılarımız oldu. YalnızlaÅŸmanın yaygınlaÅŸtığı bir zaman diliminde yürekler arası ülfet ile ünsiyet umut ve ufuk açıyordu… Almanya, Hollanda ve Belçika'nın farklı yerlerinden gelen kardeÅŸlerle bereketli buluÅŸmalarımız oldu. Benim için … anlamlı olan unutamayacağım … güzel bir sürprize tanıklık etmem oldu.

Belçika'lı Delphine Federoff isimli bayanın Müslüman olmasıydı… Belçika'dan Ä°smail Bataklı kardeÅŸimin vesilesi ile tanıştığımız Delphine hanımefendinin nemli gözlerle getirdiÄŸi Kelime-i Åžehadet hepimizi duygulandırdı. Liege ÅŸehrinden gelmiÅŸti. Hidayetle noktalanan hayat öyküsünü dinledik…

36 yaşında belgesel yapımcısı, senarist, kültürlü bir hanımefendi. Katolik bir annenin, agnostik bir babanın kızı. EÅŸinden ayrılmış 13 yaşında bir erkek çocuk annesi… Sözü mühtedi kardeÅŸimiz Delphin'e bırakıyorum.

“İçimdeki boÅŸluÄŸa, ruhumdaki açlığa Katolik Katolik inancı cevap vermiyordu. Ruhsuz kurallar, ÅŸekilsel ritüeller, gerçeklik içermeyen görseller beni Katoliklikten uzaklaÅŸtırdı. Mimari bir arayış içindeydim…

1936 yılında mesleğim gereği bir belgesel çalışması için Çernobil faciasının yaşandığı bölgeye gittim. Nükleer kaza sonrası bölgede bulunan halkın sağlık ve güvenlik güçleri ile 30 km'lik alanın dışına çıkması gerekiyordu. Ancak halkın bir kısmı yurtlarını ve yuvalarını asla terketmeyeceklerini, kanser riskini hiçe sayarak yaşamlarını kendi topraklarında sürdüreceklerine karar vermişlerdi. Nitekim öyle de yaptılar. O halkın inançlarındaki kararlılığı, maneviyatlarındaki gücü beni derinden etkilemişti. Daha da ilginci yıllar sonra dünya şuna tanık olmuştu. Bölgeden ayrılmayan halkta kanser oranı oldukça düşük, facia bölgesini terkedenler arasında oran daha yüksekti. Dünya bu durumu görmemezlikten geldi. O insanların manevi gücü, kendi aralarında kenetlenmeleri, iç dünyamda derin izler bırakmıştı.

Bir diÄŸer tanıklığım Çeçen halkının Ruslara karşı verdiÄŸi destansı direniÅŸ. Askeri güç olarak iki taraf arasındaki büyük farka raÄŸmen o muhteÅŸem direniÅŸin iman dışında hiçbir izahının olamayacağını görmüştüm. Çeçen halkına uygulanan zulüm ve soykırıma raÄŸmen nasıl ayakta durabiliyorlardı? Fiziki izahı yoktu…

Batı medyasının İslam'a olan önyargısı hatta yargısız infazı, bende İslam'a merak sarmama neden olmuştu.

O sıra Tarık Ramazan'ın kitapları ile tanıştım. Tamamını okudum diyebilirim. Gel gitler yaşıyordum… Kitap okudukça kendimi bulmaya baÅŸladım… Korkular, kaygılar, kuÅŸkular beni kuÅŸatmışken yavaÅŸ yavaÅŸ kırmaya baÅŸladım… Önceleri ne aradığımı bilememe korkusu vardı. Sonra benden daha iyi anladığını zannedenler tarafından anlaşılamama korkusu. Okudukça rahatladım… Çevremden belli bir süre uzaklaÅŸtım. Çevremden uzaklaÅŸtıkça kendime yakınlaÅŸtım… Düşüncemin olgunlaÅŸmasını bekledim. Fikir beyan etmeden hep sordum ve sorguladım. Sonra ÅŸunu fark ettim, bende uyur halde olan bir inanç var…

13 yaşımdaki oğlumla bunları paylaştım. Oğlum tedirgin oldu.

Tehlikeli ve karanlık yollara yöneldiÄŸimi sandı, aÄŸladı. OÄŸlumu kaybetmek istemiyordum, bu durum hidayet sürecimi yavaÅŸlattı. Ä°nancımla oÄŸlum arasında kalmıştım. Bir anne için çok zor bir sınavdı. Onu nasıl ikna edebilirdim… Ãœstüne varmadım, zamana bıraktım. Ama kendim daha fazla bekleyemezdim… Bu konuda kim bana yardımcı olabilir diye arayışa girdim. Ä°smail Bey'in ismini verdiler, ona ulaÅŸtım… Kur'an'la ve Müslümanlarla tanıştım. Beni çok iyi karşıladılar. Yalnızlığımı üzerimden attım. Bana cesaret geldi ve bugün Ä°slam'la yeniden doÄŸdum.

Medyanın Müslümanlarla ilgili iddiaları çok olumsuzdu, şahsen ben de hep eleştirel yaklaşmıştım.

İlk etapta her şeyi anlamak mümkün olmayabilir ama anlamak için sürekli arayış içinde olmak gerekiyordu. Bu gücü kendimde gördüm. Özgüvenim hep vardı.

Suçlanan İslam'ı sorguladım ve güzel sonuçlara vardım. Kur'an'da kendimi buldum. Düşünce dünyamdaki deprem, ayetlerle tanışınca duruldu, evrensel doğrulara uyandım. Kur'an'ın gerçekten hayat kitabı olduğunu farkettim, onun ahlaki rehberliğine ne kadar muhtaç olduğumu gördüm.

Sonuçta özgür irademle doğru tesbitlerden sonra bu gün tercihimi yapmış oldum.

Åžu andan sonra en büyük derdim, oÄŸlumu nasıl kurtaracağım. Ondan kopmak istemiyorum…

İnancımı buldum, bir de oğlumu kazanabilsem dünyalar benim olacak. Duruşum ve davranışlarımla onu etkilemeye çalışacağım.

Bu kadar kardeÅŸim var. Daha güçlüyüm, daha iyiyim. Kendimde cesaret buluyorum. Ä°deallerim için mücadele edeceÄŸim… DoÄŸrularımı paylaÅŸacağım bir dünya insan var.

Ä°manım görünür olduktan sonra alacağım tepkileri de tahmin ediyorum… Yani süreçle yeni zorluklara kendimi hazırlıyorum. BaÅŸaracağımı umuyorum…”

Delphine kardeşi dinlerken kendimi ve yarım asırdır Avrupa'ya göç etmiş Müslümanları düşünüyorum.

Biz Delphin'e davetimizle ulaÅŸmadık, o bize ulaÅŸtı… UlaÅŸmamız gereken yürekleri daha ne kadar bekleteceÄŸiz?

MÄ°LAT