Güveler düşmanlarını nasıl uzakta tutar

Bu, 1861 yılında doğa bilimci Henry Walter Bates tarafından bildirilen bir fenomen üzerine ilginç bir dönüm noktası. Bates, türleri görüntülerine göre tanımlamanın şaşırtıcı derecede zor olduğunu keşfettiğinde Amazon’da kelebeklerle ilgili bir çalışma yapıyordu. Bireysel kelebeklerin üzerilerinde benzer kanat işaretleri vardır fakat yakından incelendiğinde diğer bir kelebeğin ayırt edici özelliklerini gösterebilirler. Kanatta kıllı saçaklar gibi. Batesian Taklitçilik olarak bilinen durumun ilk örneğinde kelebekler, yırtıcıların desenlerinden tanıdığı toksik yapıdaki ilgisiz türleri taklit ederler. 

Barber’ın güveleri de aynı şeyi yapıyorlar fakat yarasalar görme yeteneğiyle avlanmıyorlar, avlarının yerini sesleri dinleyerek belirliyorlar. Böylece güveler kendilerini ultrasonik sinyallerle kaplıyorlar, görsel olanlarla değil. Bu videoda Barber ve ekibi, bu hipotezi Afrika’da test ediyorlar. Yerel güveleri topladılar, onları yem olarak sunmak için balık oltası kullandılar ve yarasalar uçarken neler olduğunu kaydettiler. Yarasalar sessiz güveleri çabucak buldular fakat gürültü yapanlardan da uzaklaştılar. Ses çıkaran güveler sustuğunda, yarasalar onları yemeye başladı, birkaçını çıkardılar fakat diğerlerini keyifle yediler, en azından ses çıkaran güvelerden bazılarının menüde ne olduğuyla ilgili aldatıcı bir oyuna giriştiklerini varsayıyorum. 

Kaynak: DüşünBil