İğrenç

Emin Pazarcı - Akşam

Bugün ne terör, ne siyaset yazacağım. Dokunulmazlıklar ve yeni anayasa gibi konulara da girmek istemiyorum. Kapalı kapılar ardında yaşanan, çok yaygın ve içler acıtıcı bir yarayı deşeceğim bugün:

Adına “çocuk istismarı” deniliyor ÅŸimdilerde. Gün geçmiyor ki, deÄŸiÅŸik ÅŸekillerde karşımıza çıkmasın! 

Yer: Mersin. 
Ä°smi lazım deÄŸil, iÄŸrençliÄŸin sahibi Özbek bir anne. Biyolojik olarak “anne” ama aslında bir anne müsveddesi. Yine adı lazım deÄŸil, 3 yaşındaki çocuÄŸuna uyguladığı muamele son derece iÄŸrenç ve iç acıtıcı! 
Åžimdi sakın “Özbek” dediÄŸim için farklı anlamlar çıkarılmasın. Bu iÄŸrençliÄŸi yapan her etnik yapıdan insan var. Bu defa karşımıza O çıktı. Yarın kim bilir kiminle ve daha ne tür iÄŸrençliklerle karşılaÅŸacağız! 
Kendi doÄŸurduÄŸu o 3 yaşındaki masum yavruya yaptıkları anlatılır gibi deÄŸil. Adını “haram çocuk” koymuÅŸ. “Seni deli edeceÄŸim” diyor. Hızını alamayıp, “Seni öldürmem lazım” diye bağırıyor. 
Sonra ağır küfürler ediyor… 
Yetmiyor, vuruyor, itiyor, düşürüyor, sıkıştırıyor. Çocuk çığlıklar içinde bağırıyor; acı içinde kıvranıyor. “Ä°ÅŸkenceci” olsa insafa gelir, ama o anne müsveddesi dur durak bilmiyor. Yavrusuna yapmadığını koymuyor. 
Olay adalete intikal etmiÅŸ. Çocuk elinden alınmış, babaya verilmiÅŸ. Kadın hakkında dava açılmış. Muhtemelen yaptıklarının hesabını da verecek. 
Ama çevremizde bu türden o kadar çok olay var ki!.. 
Hepsi kapalı kapılar ardında yaÅŸanıyor. Çığlıklar çığlıklara karışıyor. Büyük bir bölümü ortaya, gün yüzüne çıkmıyor. Minicik yavrulara uygulanan zulüm devam edip gidiyor. ÇoÄŸu zaman ÅŸikâyet etseniz de sonuç alınmıyor. Toplumun bu konularda öylesine yanlış kabulleri var ki… 
“Ne olacak canım, annedir yapacak tabii” türünden direniÅŸler ortaya çıkıyor! 
Hem de bunu devletin aylık verip, aile mahkemelerine yerleÅŸtirdiÄŸi sözde “uzmanlar” bile yapıyor. Yıllar yıllar öncesinde bu türden bir raporla karşılaÅŸmıştım ve tüylerim diken diken olmuÅŸtu. OÄŸluna her türlü kötü muameleyi yapan anne ile ilgili olarak bir sözde “uzman” mahkemeye sunduÄŸu rapora aynen ÅŸu ifadeleri koymuÅŸtu: 
“Anadolu kültüründe çocuk terbiyesinde bu tür muameleler normal görülür. Çocuk annede kalmalı.” 
Çıldırmış, iÅŸ edinmiÅŸ, ÅŸikâyet etmiÅŸ, uÄŸraÅŸmış, buna raÄŸmen bir sonuç alamamıştım. Mahkeme tersi karar alıp çocuÄŸu babaya vermesine raÄŸmen, o uzmanla ilgili herhangi bir iÅŸlem yapılmamıştı. 
* * * 
Konu öylesine hassas ki… 
Çocuk bu, yaÅŸadıklarının farkında deÄŸil. Öyle vakalar biliyorum ki, cinsel istismara uÄŸrayan çocuklar bile, kendisine bu muameleyi yapan yakınlarının yanından alınırken, boynuna sarılıyor. Bırakmak istemiyor; aÄŸlıyor, bağırıp çağırıyor. 
Niye mi? 
Çünkü kendisine yapılan o iÄŸrenç muamelenin “normal” olduÄŸunu düşünüyor. Normali yaÅŸamadığı için anormali normal görüyor. O mini mini yavrular, kendisine dayak atan, iÅŸkence yapan kiÅŸinin yanından alınırken bile boynuna sarılıyor. 
Öylesine masumlar iÅŸte! 
Maalesef biz toplum olarak bu masumları gerektiÄŸi gibi koruma görevini yapamıyoruz. ÇoÄŸu zaman “annedir” ya da “babadır” gibi birtakım savunmalarla yaÅŸananların üzerini örtüyoruz. 
Bu yaptığımızı da marifet sayıyoruz. 
* * *
Birtakım dernekler bir “kadına yönelik ÅŸiddet” söylemi tutturmuÅŸ gidiyorlar… 
Özellikle de kendilerine “feminist” adını veren gruplar, temcit pilavı gibi aynı sözleri tekrarlayıp duruyorlar. DoÄŸrudur, itirazım yok. Kadına yönelik ÅŸiddet de bir baÅŸka iÄŸrençlik. Ancak, bunu daha da genelleÅŸtirsek, “aile içi ÅŸiddet” desek olmaz mı? 
O minicik yavrular da ÅŸiddet gören kadınlar gibi korunmaya muhtaç deÄŸil mi? 
Ãœstelik o yavrular dertlerini anlatamıyorlar. Kaçamıyorlar, ÅŸiddet gördükleri ortamı terk edemiyorlar. Kimseye bir ÅŸey söyleyemedikleri gibi, telefonu çevirip polisi arayamıyorlar. Karakolun ya da savcılığın kapısını çalamıyorlar. 
Åžiddet, kime karşı uygulanırsa uygulansın, insanlık dışı iÄŸrenç bir eylem. Hadi gelin deÄŸiÅŸtirelim artık söylemlerimizi. Çıkacaksak, ÅŸiddetin her türlüsüne karşı çıkıp, “aile iÅŸi ÅŸiddeti” telin edelim. Hem de güçlü bir sesle…