Hepimiz dirilecek yaştayız! - Bilal Yavuz

Bu din, merhametin yüreÄŸidir. Ãœmmetse bu yüreÄŸin pompaladığı asil kan. Bu yürek, ancak kanı tükenince duracaktır. Evrendeki merhametse bu kalp durunca vefat edecektir. Şükrillah. Anadolu’da genellikle ihtiyar ve çocuklara hep merhamet edilmiÅŸtir. Eksik olan, dinçlerin dinçlere merhamet etmesidir. Sâniyen: akranlarımızın iyiliÄŸini düşünmeden, iyileÅŸemeyiz.

Caddelerin paçasından âdeta ihtiras akıyor. Ekranlar İslâm diyen muhterislerle dolu. Ve Deccal sanal bir boyuttan nefis uydularına demâdem sinyal gönderiyor. Her gün nice alıcıyı kendi ağına köle ediyor. Kendi hemşerine acıyamazken, ümmetin mustazaflarına merhamet sözü vermek ne hazin çelişkidir.

Her gün binlerce tanımadığın Müslüman ile karşılaşıyorsun. Son derece rikkatlisin. Zira zulme rıza zulümdür ve kesinlikle kibirliye tevazu göstermemelisin. Karşıdan bir yaşıtın geliyor. O da senin gibi Ä°slam diyerek yetiÅŸtirilmiÅŸ bir ananın kuzusu. Tebessüm sünnetine ikinizin de vakti yok. Ve top ÅŸeytanda! Ä°ki somurtan vecih ve ‘bana bakış attı’ su-i zannı. Ne çok yaÅŸadık.

Velev ki karşındaki insî bir ifrit olsun. Varsın çekindiğini zannetsin. Ne gam. Ben doğru durduktan sonra eğri belasını bulmaz mı? Hem karşılık vermenin bedeli olan vakit israfı, dünyada da huzurunu kaçıyor. Kibrine esir düşmüş hiçbir mutlu ve hür insan görmedik. Bunu dönem dönem kendimizden de biliyoruz. Nefsin fasih arapçada iki karşılığı var: ruh ve ben. Çağdaş ve modern: nesiller değil, nefisler.

Ya karşıdan gelen ifrit, benim yere bakışımla yola gelirse? Kibirliye tevazu göstermeme ruhsatı herkese veriliyor mu peki? Herkesin Ä°slam hakkında bir ÅŸeyler bildiÄŸi günlere geldik. Sözde sanat ve cemiyet güruhunu bir anda fıkhi bir meseleden bahsederken görebiliyorsunuz. Elbette taklidî. Lakin Nihat HatipoÄŸlu’nu dinleye dinleye belki de nice çoban gardaşımdan, köyünde insan yazan ninemden daha fazla Ä°slam hakkında duyumları olabilir. Bilmek yetseydi, belki de ilk olarak ateistler ve papazlar ve hahamlar cennete girerdi. DAEÅž militanı BaÄŸdadi’ye aÅŸkı ve ÅŸefkati sorsan, o cehennem aÄŸzından, belki de ne kasideler, ne gazeller dökülür. Ä°ÅŸte bu yüzden söylemek deÄŸil yaÅŸamak.

Sözden deÄŸil hâlden anlamak. Ä°nternetinden deÄŸil malından harcamak! Kitaptan önce insan yazmak! Seminerden önce camiye gitmek! Ö.Faruk Dönmez kardeÅŸ ne güzel demiÅŸ: “Camilerde Müslüman genç kalmadı; ama kültür sanat merkezlerinde, konferans salonlarında bir Ä°slamcılıktır gidiyor.”

Ey akranlarım! Nefsimiz çok acımasız. KuÅŸağımızdan belki de âtîde nice Allah dostları çıkacaktır. KurtuluÅŸ birbirimize kavli ve fiili duada bulunmaktır. Olur ya, içimizde çok salih birileri olur, duaları tutar da, hürmetlerine bir gün rahmet kokarız belki. En büyük proje, en tesirli ilaç, belki de budur. Bilmiyorum baÅŸka çıkar yol, bilenleri çaremiz olmaya çağırıyorum. Memleketim Diyarbekir harap. Hep ÅŸefkat vitamininin eksikliÄŸinden… Kentimiz yandı, baÅŸka kentler de yanmasın. Bizi ancak, baÅŸtan ayaÄŸa rahmetten örülme bir empati diriltir.