Arap Baharı neden başarısız...

Arap Baharı çerçevesinde ilk ciddi kazanım Tunus'ta elde edildi. Büyük bir muhalefetle ve genel grevle karşı karşıya kalan Tunus başkanı Zeynel Abidin Bin Ali kaçmış ve ülkede özgür seçimler yapılmıştı.

Adam Roberts, The Guardian'da yer alan makalesinde Tunus'taki başarıyı birçok felaketin takip ettiğini belirterek bunların arkasındaki sebepleri irdeliyor. Roberts makalesinde yozlaşmış ve diktatörleşmiş yöneticilerden kurtulmanın yeterli olmadığını, demokratik kurumlar inşa etmek ve devlete güveni yeniden tesis etmenin çok daha zorlu görevler olduğunu belirtiyor.

Roberts makalesinde şu ifadeleri kullanıyor:

"Tunus’un Bin Ali’den kurtulma baÅŸarısını, 2011 Åžubat’ında Mısır CumhurbaÅŸkanı Hüsnü Mübarek’in istifası; takip eden Ekim ayında Libya’da Albay Muammer Kaddafi’nin ölümü ve Åžubat 2012’de Yemen’in baÅŸkanı Ali Abdullah Salih’in ayrılışı izledi. Sadece bir yılda 4 otokrat gitmiÅŸti.

İlk aşamadan beri şiddetin mevcut olduğu Libya dışında bütün bu zaferler kolayca sivil direnişin zaferi olarak görülebildi. Fakat Tunus-sonrası olanların hiçbiri uzaktan yakından bu başarıyı andıran bir sona sahip olmadı.

Mısır, halk nezdinde büyük desteÄŸe sahip olan ve neticede Mübarek’ten daha az otoriter bir rejim ortaya koymayan cuntanın seçilmiÅŸ olan Müslüman KardeÅŸler Hükümeti’ni deviriÅŸini gördü. Libya ve Yemen’deki savaÅŸlar, derinden ayrılmış bir halkın kapağı açıldığı vakit nelerin olabileceÄŸini gösterdi.

Aynı zamanda çok güçlü muhalefetin olduÄŸu fakat devrimin gerçekleÅŸmediÄŸi iki ülkede, Suriye ve Bahreyn'de, iki taraftaki göstericilerin de gözetmediÄŸi çok farklı iki sonuç elde edildi: Bahreyn’de Suudi askeri müdahalesi sayesinde hükümetin daha da kuvvetlenmesi ve Suriye’de bütünüyle bir felaket. Dış güçler bunların hiçbirinde muhteÅŸem bir rol oynamadı."