Çocuklar yerlerde halka ÅŸeklinde oturmuÅŸ, önlerindeki küçük rahlelerdeki Kur'an-ı Kerimleri okuyorlar. GirdiÄŸimiz bu bölümde 40 öÄŸrenci, üç hoca var. ÖÄŸrencilerin hepsi hafızlık eÄŸitimi alıyor yani Kur'an'ı ezberliyor. Medresenin diÄŸer bölümünde ise 150 öÄŸrenci var. YaÅŸları 4 ile 14 arasında deÄŸiÅŸiyor. Onlar da Kur'an-ı Kerim, Arapça, Ä°slami derslerin yanı sıra Bengalce, Arapça ve Ä°ngilizce öÄŸreniyorlar. Bengalce ve diÄŸer derslerin amacı kamp dışında okula gitme ÅŸansı bulan çocuklar olursa yabancılık çekmemeleri.

Medresede hocalık yapan Alem Gir 20 yıldır kampta yaşıyor. [Fotoğraf: Al Jazeera]

Duvarlarda eski bir kara tahta var. Kamptaki diÄŸer çocuklara göre, bu medresedeki öÄŸrencilerin giyim kuÅŸamlarının daha iyi olduÄŸunu gözlemliyoruz. Bu da yine yardım kuruÅŸlarının bağışlarıyla oluyor.

Medresede hocalık yapan Alim Gir 20 yıldır kampta yaşıyor. Arakan'da medrese eÄŸitimi görmüÅŸ, sonra da hocalığa baÅŸlamış. Neden vatanını terk ettiÄŸini ÅŸöyle anlatıyor:

“Myanmar devleti, alimlere ve ulemalara eÄŸitimli insanlara iÅŸkence yapıyor. Ben orada da medresede hocalık yapıyordum. Bir gün beni gözaltına aldılar. Bir hafta boyunca tuttular, iÅŸkence yaptılar. Sonra hapse atacaklarını öÄŸrendim. Bir yolunu bulup oradan kaçtım.”

Sadece hapisten kaçmakla kalmamış, Arakan'ı da terk etmiÅŸ. BangladeÅŸ'teki Kutupalong Kampı'na gelen Gir, burada evlenip altı çocuk sahibi olduÄŸunu anlatıyor. Bu medresede Kur'an-ı Kerim ve hadis dersleri veriyor.

Kamptaki hayatı sorduÄŸumuz Alem Gir, “Burada gerçek anlamıyla bir hayat yok” diyerek baÅŸlıyor konuÅŸmaya. Olması gerektiÄŸi kadar öÄŸrencileri olmadığını, yeterince iyi bir eÄŸitim veremediklerini söylüyor. Bunun nedenini ise ÅŸöyle açıklıyor:

“Burada herkes çok fakir. ÖÄŸrencilerin kimi okula gelmek yerine, çoÄŸu zaman ormana gidip aÄŸaç toplayıp pazarda satıyorlar. Geçinmek, karınlarını doyurmak için bunu yapmak zorundalar. Bu yüzden okumaya odaklanamıyorlar. Hayat çok kötü burada. “

Alem Gir medresede gönüllü olarak hocalık yapıyor. “Ümmete hizmet için bunu yapmalıyız” diyor.  Evi kamp dışında çalışıp para gönderen büyük oÄŸlu geçindiriyor.

Medreseler yardım kuruluÅŸlarının destekleriyle öÄŸrencilere hizmet veriyor. [FotoÄŸraf: Sümeyye Ertekin]

Vatanını terk etse de orayla irtibatını koparmamış. Kız kardeÅŸi hâlâ Arakan'da yaşıyor. 20 yıldır göremediÄŸi kardeÅŸi ile ancak telefonla konuÅŸabiliyor.

Ülkesini özlüyor, geri dönmek istediÄŸini söylüyor. Tabii ÅŸartlar oluÅŸursa. O ÅŸartları ise ÅŸöyle anlatıyor:

“Bize vatandaÅŸlık hakkı verirlerse, bize temel haklarımızı verirlerse tabii ki biz geri dönmek isteriz. Ülkemizde dinimizi de günlük hayatımızı da özgürce yaÅŸamak isteriz.”

Kampta hayatın çok zor olduÄŸunu ifade eden Alem Gir, bir insanın hayatını devam ettirmesi gereken hiç bir ÅŸeyin kampta olmadığını söylüyor. Uluslararası topluma çaÄŸrıda bulunuyor:

“Myanmar devleti kendi vatanımızda bizim halkımıza eziyet ediyor. Bizim uluslararası toplumdan istediÄŸimiz Myanmar devletine baskı yapması. Kadınlarımıza, kızlarımıza iÅŸkence yapıyorlar. Onları evlerinden kaçırıp kendi bölgelerine görüyorlar, tecavüz ediyorlar. Bunun bir an önde durdurulması gerekiyor.”